Paradajs recenzja

Fernanda Melchor jest autorką jednego zbioru reportaży i trzech powieści, połączonych, pomimo odmienności formy, wspólnym tłem najmroczniejszej i najbrutalniejszej strony meksykańskiej rzeczywistości. Paradajs to jej najnowsza, bardzo krótka lecz niezwykle intensywna powieść, której czytelniczki i czytelnicy od pierwszego zdania wpadają po szyję w naturalistyczny, pełen brudu, bólu i rozpaczy strumień myśli nastoletniego Polo, meksykańskiego chłopaka, uwięzionego na niezliczone sposoby w ociekającej potem i płynami ustrojowymi rzeczywistości prowincjonalnej biedoty. Polo ma tylko jedno pragnienie: wyrwać się z koszmaru swojego życia, w którym najatrakcyjniejszą perspektywą jest zostanie popychadłem gangsterów i mordercą. Każdy dzień to koszmar porannych wyzwisk matki, zbierania psich gówien na trawnikach ponoć rajskiego, tytułowego osiedla bogaczy, braku pieniędzy, rozpaczliwego szukania drogi ucieczki, bezmiaru strachu i rozczarowań, kiedy znikają wszelkie źródła nadziei na jakąkolwiek zmianę. W oparach kradzionego alkoholu Polo podejmuje decyzje, które poprowadzą go daleko poza granice człowieczeństwa, bo gdy nie ma już nadziei, znikają wszelkie pozory racjonalności. Nie ma tu miejsca na optymizm. Autorka dosadnie i celnie pokazuje skrajnie paskudną wersję niesprawiedliwego świata, w którym każdy z nas jest tak samo jak Polo uwięziony w przez sieci zależności rodzinnych, służbowych, finansowych.

F. Melchor opisuje w tej powieści życie na meksykańskiej prowincji z bezkompromisową brutalnością i naturalizmem, którego źródłami są jej własne doświadczenia z pracy dziennikarskiej, opisane w reportażach ze zbioru "To nie jest Miami". Styl jest potoczny, chaotyczny i nasycony wulgaryzmami oraz licznymi odniesieniami do seksu, co zapewne może zniechęcać czytelniczki i czytelników, które i którzy nie potrafią znieść świata widzianego bez różowych okularów. Autentyczność jest najważniejszą zaletą tej książki, nie do przecenienia w dzisiejszych czasach, kiedy pomysły zmieniania treści książek i "dostosowywania ich" do tzw. "współczesnej wrażliwości" coraz częściej przekształcają się w najzwyklejszą cenzurę i chorą patologię. Kto uwielbia lukier, niech lepiej trzyma się z daleka od tej książki.