Kostandin recenzja

Po wielu namowach i tłumaczeniach, że kupę książek czeka na recenzję, w końcu odkryłam audiobooka na @empikgo , za co bardzo dziękuję losowi.

Alicja ma dwadzieścia trzy lata. Właśnie została inżynierem i niedawno przeżyła tragedię. Podnieść z kolan ma pomóc jej wyjazd do siostry do Anglii, lecz i tam wszystko się od początku komplikuje. Plastrem na rany ma okazać się trzydziestoletni Kostandin Tirona. Niewinna kobieta nie jest świadoma, że los postawił na jej drodze bezwzględnego zabójcę i szefa mafii. Alicja i Kostandin wyruszają w przepełnioną namiętnością podróż. Jednak pojawienie się kobiety w samym centrum gangsterskiego światka, w którym ludzkim życiem rządzą pieniądze, musi oznaczać kłopoty. Czyhające na nich niebezpieczeństwo jest większe, niż oboje przypuszczali. Rozpoczyna się śmiertelnie niebezpieczna gra, pełna nieczystych zagrywek i brudnych tajemnic.

Wiecie, co wyróżnia tę książkę spośród setek innych romansów mafijnych ostatnich kilku lat? Że jest napisana naprawdę dobrze (chyba jako pierwsza w tym roku) i w końcu ktoś się przyłożył do roboty. Język, stylistyka i cała poza fabularna otoczka jest dla mnie niezwykłe ważna, a tu autorka wspięła się na wyżyny. Tak jak od dawna skazuję na dzień dobry wiele mafijnych romansideł na stos kiepskich czytadeł, tak tutaj (róbcie zrzuty ekranów, bo to się nie powtórzy) bez ogródek mówię, że to CHOLERNIE DOBRA KSIĄŻKA i przebija konkurencję na głowę.

Co do fabuły. Tak jak już wspomniałam wcześniej, porównując wątki, bieg zdarzeń, postaci ta pozycja nie za wiele różni się od jej podobnych. Alicję jako moją rówieśniczkę początkowo bardzo lubiłam, co mi się rzadko zdarza. Poprowadzona bardzo logicznie aż do części drugiej. Wtedy miała stać się prawdziwą kobietą mafii, ale według mnie została zniszczona. Strasznie mnie drażniła i miałam jej dość, a to przecież wszystko kręciło się wokół tej dziewczyny. Inne postaci były dla niej jedynie dodatkiem.

Seks tutaj to nie zwykłe rżnięcie, ale naprawdę smacznie opisane sceny.

Zakończenie zapewne zachęca do sięgnięcia po kolejną część, jednak ten epilog jest zbędny. Czytałam go kilka razy i nadal nie widzę jego sensu.

Skoro mi się tak podoba, skąd więc tyle negatywnych opinii? Jest zbyt ambitna i za dobra jak na mafijny romans. Wiele autorek przyzwyczaiło polskie czytelniczki do słabego języka i oklepanej fabuły - wystarczy umieć sklejać litery w słowa, słowa w zdania, by czytać. Niestety one swoimi pozycjami nie sięgają Magdalenie Winnickiej do pięt, która zaoferowała nam pozycję nieco ambitniejszą niż zwykły romans.