Echo z otchłani recenzja

Lindberg, Alhassan i kilku innych ocalałych ludzi, powraca po ucieczce przed kosmiczną rasą "Kryształowych" do domu, na planetę Ziemia. Tyle tylko, że ta okazuje się zniszczoną i prawdopodobnie wymarłą - przynajmniej z perspektywy orbity, na której pozostaje kilka statków z uciekinierami. Na wskutek pewnej nieodpowiedzialnej decyzji i jawnej niesubordynacji wobec rozkazów dowódcy, Lindberg i Alhassan udają się skradzionym promem na powierzchnię Ziemi. To, co tak odkryją, nie tylko wielce ich zaskoczy, ale też i przyniesie tragiczne w skutkach zdarzenia, które będą oznaczać dla jednego z nich coś naprawdę bardzo złego. Na tym jednak kłopoty ludzkich uciekinierów się bynajmniej nie skończą...

Niniejsza powieść stanowi sobą ciekawą, intrygującą i niezwykle klimatyczną kontynuację wydarzeń z finału pierwszej części cyklu - książki pt. "Chór zapomnianych głosów". Kontynuuje, przedstawiając dalsze losy doskonale znanych nam bohaterów, stawiając na ich drodze nowe postacie, jak i też zmuszając do walki o przetrwanie nie tylko ich samych, ale też i całej ludzkości. A to będzie wymagać od nich odwagi, przebiegłości, kłamstw, jak i też trudnych wyborów pomiędzy tym, co podszeptuje serce, a tym, co dyktuje rozum. Oczywiście, nie zabraknie tu wielkiej przygody, barwnej akcji i rubasznego humoru, który stanowił także znak rozpoznawczy pierwszej odsłony tej kosmicznej sagi.

Konstrukcja książki opiera się ponownie na wielowątkowym podziale relacji, która ukazuje nam losy poszczególnych z głównych bohaterów. To właśnie u ich boku przyjdzie nam odkrywać sekrety i tajemnice zniszczonej Ziemi, podejmować decyzje względem dalszych kroków, jak i wreszcie zmagać się z niespodziankami, jakie szykuje dla nich błękitna planeta oraz to, co kryje się w jej pobliżu. Walka na powierzchni planety i w kosmicznej przestrzeni, ucieczki i pościgi, wyprawy do odległych sektorów - to tylko niektóre z wątków, jakie przygotował tu dla nas Remigiusz Mróz, udowadniając tym samym raz jeszcze to, że należy on do grona najlepiej piszących autorów w naszym kraju.

Bardzo ciekawie wypadają tu kreacje głównych bohaterów - z Håkonem, Dija Udinem i Ellyse, na czele. Tym razem jednak palmę pierwszeństwa w tym względzie wydaje się przyjmować ten drugi w owej trójki - klon stworzony przez obcą rasę, który pragnie zrobić wszystko, by dopełnić wyniszczenia ludzkości. Nie wszystko jest jednak czarno-białe..., gdyż to, co zostało mu zaszczepione przez twórców, zaczyna kłócić się z jego własnymi odczuciami. Poza tym nie sposób nie docenić poczucia humoru Udina, który sypie żartami - i to często tymi niewybrednymi, niczym z rękawa. Oczywiście, poznamy tu także wielu innych intrygujących bohaterów, którzy także wniosą wiele dobrego do całości tej opowieści.

Nie mniej interesująco przedstawia się obraz tej literackiej rzeczywistości, który to tworzy z jednej strony całokształt wydarzeń związanych z proelium (igrzyskami rozmaitych kosmicznych ras), opisanym w pierwszej części i związanym także i z tą historią..., z drugiej zaś obraz świata naszej planety w bardzo odległej przyszłości. Oczywiście, to ten drugi aspekt wydaje się tu nam bardziej intrygujący, porywający i zaskakujący, gdyż jest on dla nas czymś zupełnie nowym, a do tego ukazanym w naprawdę ciekawy sposób. To, co się stało z Ziemią i jej mieszkańcami, daje nam wielkie emocje i sprawia, że nie możemy oderwać się od tej lektury choćby na krótką chwilę.

Remigiusz Mróz potrafi oczarowywać nas swoimi opowieściami - wiemy o tym wszyscy. I nie inaczej jest i tym razem, gdy każdy kolejny rozdział nas sobą zaskakuje, sprowadza nasze przypuszczenia na zupełnie inne ścieżki, a na koniec i tak sprawia, że nie możemy wyjść z szoku względem tego, co przed chwilą dane nam było poznać. To napięcie, adrenalina i wielkie emocje, dopełniane pokaźną porcją czarnego humoru, któremu nie sposób sie oprzeć. I dlatego też lektura tej książki sprawia nam wielką frajdę, bawi, cieszy i udowadnia to, że literacki gatunek kosmicznej space opery, może wciąż być dla nas zaskakującym.

Reasumując - "Echo z otchłani" to udana, intrygująca i potrafiąca nas sobą porwać bez reszty, powieść science-fiction. Powieść, na poznanie której to warto było czekać tak wiele lat, gdyż zawarte na jej stronach wrażenia i emocje, w pełni nam to rekompensują. Dlatego też gorąco zachęcam i namawiam do sięgnięcia po ten tytuł, gdyż z pewnością nie będziecie tego żałować. Innymi słowy rzecz ujmując - Remigiusz Mróz wciąż jest w formie!