Korona ze złoconych kości recenzja

Była Panną nie znającą świata, wykonującą posłusznie wszelkie polecenia. Teraz jest żoną, księżniczką, a może królową? Wciągnięta w wir wydarzeń, które ciężko pojąć. Nic nie jest takie jakie powinno być. Ona nie jest tym kim powinna być. Tajemnica goni tajemnicę, dzięki miłości ma o co walczyć i będzie walczyć o siebie i o niego do utraty tchu. Czy wygra to starcie?

Po tym jak drugi tom został nieco przegadany, a akcji nie było zbyt wiele, bałam się kolejnego tomu. Też jest trochę przegadany, a sceny erotyczne wplecione w nieodpowiednich momentach są zbędne. To jednak ta część jest zdecydowanie lepsza od drugiej.

Jest dużo akcji, w końcu mamy odpowiedzi na dręczące nas pytania od pierwszej części jednak akcja nie rozwija się na początku w ślimaczym tempie. Hamowana jest przez miłosne uniesienia, czy nic nie wnoszące rozmowy. Niekiedy są punkty zapalne, ale ciężko mi się było na początku wgryźć.

Uczucia, tak ta seria ma się na nich opierać. Nic tutaj nie dzieje się powoli jest albo masa uczuć, albo sztywne i taktowne wyważenie. Jestem pod wrażeniem jak od czystej słodyczy (od której aż się robi niedobrze) przechodzimy do wyrachowania i stoickich rozmów zaowalowanych groźbą i to pomiędzy najbliższymi sobie ludźmi. Pięknie zobrazowane to jak rodzina potrafi nam uprzykrzyć życie - teoretycznie wmawiając nam, że tak ma być. Co do bohaterki miota się czasami, a my razem z nią. Nie zna jeszcze do końca panujących zasad, a co dopiero swoich mocy. Rozwijają się one w zastraszającym tempie, szokujące, nie wyjaśnione do końca. Nie wiemy czego jeszcze możemy się spodziewać. Autorka zamiast powoli je ukazywać, wrzuca nas w ich wir.

Cała otoczka polityczna, zagrania, planowania wojenne niekiedy są kompletnie nielogiczne. Nie jest to złe. Dzięki temu chciałam czytać dalej, bo nagle z nielogicznych treści wychodzą całkiem logiczne. Też w niektórych momentach jest brak zastanowień, przemyśleń i brakujących odpowiedzi na dręczące pytania, jednak bohaterowie nie zaprzątają sobie nimi głowy. Mają cel, który trzeba zrealizować. Po trupach do celu. Czasami dosłownie.

Od pierwszego tomu obserwujemy przemianę bohaterów. Poppy na szczęście coraz częściej pokazuje pazur i w końcu wyklarowała swój charakter choć naznaczony przez innych to wyjątkowy. Co do Casteela nie będę się wypowiadać - jest typowym agresywnym, zaborczym samcem. Moja feministyczna strona niezbyt go lubi.

Jest to romans fantastyczny i coraz więcej w niej nierealności, magii, wojny i scenariuszy pisanych krwią. Tajemnic, które trzeba rozgryźć i historii świata. Zaczyna się ona powoli klarować dość jasno i narzuca tempo opowieści. Ostatnie dwieście stron to jest typowa akcja, na którą czekałam tak długo. Spodziewałam się niektórych rzeczy jednak nadal były one miłym zaskoczeniem i nie mogę się doczekać kolejnego tomu. W jaką stronę pójdzie ta historia, a robi się coraz mroczniej, przy okazji ciekawiej. Tej lekturze towarzyszą naprawdę niezwykłe emocje.