Chata na Siwym Groniu recenzja

– A wyobraź sobie, że wiem. – Jasiek uśmiechnął się jakby ze zdziwieniem. – Naprawdę szukasz takiego miejsca? To dawaj kartkę, podyktuję ci namiary.”

Chata na Siwym Groniu. Brałam książkę niczym tabula rasa – nie wiem nic o autorze, nie czytałam żadnego bloga. Okazuje się, że opisywana chata realnie istnieje. Autorka opisuje ją podczas zakupu tak: „rudera bez drzwi, z powyłamywanymi oknami i zapadniętym dachem”.

Po lekturze weszłam z ciekawości na blog, są tam nawet zdjęcia chatki i otoczenia, miło zobaczyć na własne oczy to, o czym się czytało.

Sama książka to zbiór różnych krótkich historyjek, często nie powiązanych przyczynowo- skutkowo. Coś dzieje się np. w maju 1998, a inne wspomnienie to listopad 2017. Każdy rozdział ma jakiś tytuł i myśl przewodnią. Dowiadujemy się, że pani Maryla ostatecznie kupuje tą ruderę, powolutku przywraca ją do stanu używalności i chatka staje się miejscem spotkań z sąsiadami i przyjaciółmi. O czym pisze Maryla Bastak na 274 stronach? Często o głupotach typu, że podczas koszenia trawy rozmazał się jej tusz do rzęs (o tym jest cały rozdział). O tym, że spotkała dużego dzika lub gada. O myciu się padającym deszczem. O tym, że ktoś drewno kradnie, a ktoś inny oddaje mocz publicznie. Troszkę banały. Czasem są to poważniejsze sprawy typu dziecko się zgubiło w lesie zimą i prawie potrzebowało amputacji nóg. Bardzo szczery jest wątek romantyczny. Podoba mi się rozdział o turystach z Ameryki i o małżeństwie Paweł/ Alinka. Alinka rulez!

Tak sobie myślę - na pewno miło usiąść na ganku z widokiem na góry i popijać herbatkę. Ale taka miejscówka wymaga też kondycji i dobrych stosunków z sąsiadami (ach te podwózki lub pomoc przy dużych zakupach).

Moje subiektywne odczucia po przeczytaniu - wybierając ten tytuł spodziewałam się innego gatunku, czyli powieści. Tylko dlatego kliknęłam po ten tytuł do recenzji. Widzę jednak, że innym czytelnikom się podoba. To oczywiście ok, ale ja chciałam czegoś innego. Może w stylu Grocholi, która też pisała o własnych doświadczeniach, a jednak ubrała je w powieść obyczajową.

Nie był to całkiem stracony czas, ale jednak czuję zawód. Na pewno zabrakło mi przepisu na kilkakrotnie przywołanego w książce kurczaka po hindusku!
Książkę otrzymałam z klubu recenzenta portalu nakanapie.pl