Krwawnica recenzja

„Jak w dobrym pasjansie” – mam jakieś takie silne wrażenie, że tak właśnie Mieczysław Gorzka myślał o sposobie, w jaki czytelnicy tej powieści będą poznawali kolejne elementy kreowanej przez nią rzeczywistości. Tak, mocno rzuca się to w oczy – w zamierzeniu autora mamy krok po kroku poznawać wydarzenia z przeszłości bohaterów, poszczególne informacje na jej temat i składać je w spójną całość. I to pisarskie zamierzenie zaowocowało dość szczególnym paradoksem. Z jednej strony idziemy za nim, układamy sobie całą historię, jest tak, że twórca sobie zaplanował, z drugiej zaś początek „Krwawnicy” nader często bywa dość… nudny. Cóż, pasjanse rzadko kiedy bywają ekscytujące, ten nie jest wyjątkiem :) Wiadomo, są autorzy, który potrafią robić takie odsłanianie kart w sposób mistrzowski i wtedy jest to dla czytelnika zabawa sama w sobie, ale najwyraźniej Gorzka do tej grupy (jeszcze) nie należy.

Jest to o tyle charakterystyczne, że u tego akurat autora początki powieści, momenty zawiązania akcji, bywały przecież najmocniejszymi elementami fabuły. No, to nie tym razem. I, przynajmniej ja nie mam co do tego wątpliwości, że stało się tak właśnie dlatego, że ten początek był tak mocno zanurzony w przeszłości postaci.

Uczciwie trzeba przyznać, że gdy potem pisarz już buduje na tym, czego dowiedzieliśmy się w trakcie pierwszej +/- połowy thrillera nie jest źle. Mimo bardzo silnej komiksowości tekstu naprawdę angażujemy się w perypetie bohaterów, czyta się to naprawdę dobrze. Szczęśliwie nie rzucają się też w tym wszystkim specjalnie w oczy warsztatowe niedoróbki powieści (to kiedy tak w zasadzie odnaleźli drugie ciało? bo mam wrażenie, że pojawia się ono jako coś realnie istniejącego cokolwiek znikąd albo kwestia tego, na jakim kierunku studiów była Edyta).

Już bardziej razi to, jak bardzo na siłę wrzucał autor do tekstu nawiązania do tematu pandemii SARS-Covid 19, serio wyglądało to trochę „jakby chciał a nie mógł”. Podobnie było z motywami nadprzyrodzonymi, tematyką wiedźm, szamanizmu itd. Lubię ją i jej przenikanie gdzieniegdzie w tekście ułatwiało mi przebrnięcie przez ten mało porywający początek „Krwawnicy”, szkoda więc, że autor nie mógł się zdecydować, co z nią zrobić. Za to chyba w pełni świadomie odpuścił motyw małej zamkniętej społeczności i jej sekretów.