Kroniki skrzatów cz.II Szagawarra recenzja

Dalsze losy bohaterów poznanych w pierwszym tomie „Kronik Skrzatów”.

Księżniczka Marbella bardzo się zmieniła, odkąd Gutek i Serafin pojawili się w jej życiu. Jej zimne serce rozgrzało nowe uczucie, a także pragnienie, aby jej mały służący stał się prawdziwym chłopcem. W tym mogę pomóc jej nowi przyjaciele, tacy jak skrzatka Parzawka czy tajemnicza Szagawarra…

W tym tomie nie zabraknie także przygód Amelki, która dalej będzie badać sprawę niewidzialnych domków oraz konfliktu, który spowił we mgle Dolinę Stokrotek. Razem z Teodorem i Rufim poznamy także lepiej skrzacie obyczaje i psikusy… Nie pozostaje więc nic więcej, jak tylko sięgnąć po kolejną część przygód sympatycznych postaci.

Drugi tom „Kronik Skrzatów” jest krótszy od pierwszego, za to wprost obfituje w znaczące wydarzenia. Jest on przepełniony akcją i naprawdę ciekawy, co zaliczam na plus tej książki. Czytając, mamy okazję poznać nowych bohaterów, a także zauważymy rozwój tych już nam znanych.

Autorka bardzo dobrze przedstawia charakter każdej postaci, dzięki czemu łatwo można domyślić się, która z nich wypowiada się w danym momencie. Bardzo pocieszna jest zwłaszcza skrzatka Szagawarra, której rymowanki wywołują uśmiech na twarzy.

Na uwagę zasługuje także relacja pomiędzy małym Gutkiem a księżniczką Marbellą. Podobało mi się to, że kobieta podczas przebywania ze swoim służącym otwierała oczy na coraz więcej spraw. Ich relacja przypominała taką, jaką mogłaby mieć matka ze swoim synem. W tej części dowiadujemy się także więcej o przeszłości magicznej krainy.

Marbella Atabe kreśli obraz niesamowitego, przepełnionego czarami świata. Dobro i zło nie są jednak w nim oczywiste, a nasi bohaterowie będą musieli dużo przejść, zanim poznają wszystkie sekrety. Niektóre z nich zostają wyjaśnione, ale sprawia to zarazem, że rodzą się kolejne pytania. W ten sposób pisarka sprawia, że od historii ciężko się oderwać, a każda strona przynosi nowe zaskoczenie.

Jedynym minusem może być to, że niekiedy zdania są kilka razy powtarzane w książce. Czasem też dialogi pomiędzy postaciami nie mają sensu, a wprowadzone są raczej jako humorystyczne wstawki. Przyznam, że czasem mnie to irytowało, zwłaszcza w kluczowych momentach fabuły. Nie wpływa to oczywiście jakoś znacząco na historię, ale moim zdaniem było to niepotrzebne.

W mojej opinii druga część „Kronik Skrzatów” jest naprawdę dobrą kontynuacją, która nadal intryguje swoim pomysłem oraz relacjami pomiędzy postaciami. Mamy tutaj też więcej informacji ze świata wykreowanego przez pisarkę, które pozwalają nam lepiej zrozumieć mechanizmy rządzące nim. „Szagawarra” to bardzo dobra historia, którą warto poznać. Polecam.



Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl.