Kochanice króla recenzja

W swojej powieści Philippa Gregory przenosi nas w czasy XVI-wiecznej Anglii rządzonej przez Henryka VIII. Na dwór właśnie przybywa młodziutka Maria Boleyn i znany ze swej słabości do kobiet król od początku jest nią oczarowany. Rodzina Marii, rządna władzy i przywilejów, postanawia wykorzystać sytuację i dziewczyna bardzo szybko zostaje królewską kochanicą. Boleynowie wiedząc, że królowa - Katarzyna Aragońska, nie może dać Henrykowi męskiego potomka, zaczynają knuć intrygi. Gdyby Maria dała królowi syna, cały ród dostąpiłby ogromnych zaszczytów… Gra toczy się więc o wysoką stawkę, a wszystko to dzieje się pod okiem Katarzyny, która pokornie znosi wszelkie upokorzenia licząc, że los wkrótce się odwróci. I rzeczywiście, Henryk powoli traci zainteresowanie Marią, ale przenosi swoją fascynację na jej siostrę - Annę. Inteligenta i niezwykle ambitna dziewczyna długo wodzi króla za nos spychając tym samym Marię na boczny tor, której pozostało już tylko bycie świadkiem triumfu siostry. Annie jednak nie wystarczają tytuły ani liczne prezenty ofiarowane jej przez Henryka, ponad wszystko chce bowiem zostać królową. Na przeszkodzie stoi jednak Katarzyna Aragońska… Od tej pory Anna zaczyna bezwzględna walkę o względy króla i koronę, a każdy środek wydaje się dozwolony, jeśli tylko prowadzi do upragnionego celu. Tylko jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za liczne intrygi i chorobliwą ambicję?

Kochanice króla to nie tylko opowieść o siostrach rywalizujących o względy króla, ale też świetnie odmalowany krajobraz ówczesnej epoki. Przenosimy się w czasy, kiedy ostatnie słowo zawsze należało do mężczyzn, a kobiety były jedynie pionkami w ich rękach. Poznajemy tajniki życia na dworze, obyczaje tam panujące i mentalność ludzi tamtej epoki. Autorka przybliża nam też postać Henryka VIII, jednego z najsłynniejszych władców w historii Anglii.

Wszystkie wydarzenia przedstawione są z perspektywy Marii Boleyn i początkowo taki sposób prowadzenia narracji nieco mnie zdziwił, ale później okazał się pomysłowym zabiegiem, bo dzięki niemu znajdujemy się jakby w samym środku akcji. Jeśli chodzi o zgodność historyczną, to niestety nie mam wystarczającej wiedzy żeby ją ocenić i trudno mi wyłapać zmiany wprowadzone przez autorkę na potrzeby książki, ale obraz XVI-wiecznej Anglii wydał mi się barwny i bardzo realistyczny. Główne bohaterki, czyli siostry Boleyn autorka przedstawiła na zasadzie kontrastu - Marię jako dobrą, uległą, prostoduszną i dosyć naiwną, natomiast Annę jako pozbawioną skrupułów, niezwykle ambitną, inteligentną i bezwzględną. Niektórzy mogą czepiać się tej jednowymiarowości, ale według mnie ten „czarno-biały” sposób przedstawienia sióstr dodał im wyrazistości. Jedyne co trochę mi przeszkadzało, to zbytnie rozwlekanie fabuły w niektórych miejscach, ale i tak przez całą książkę udało mi się dosyć szybko przebrnąć.