Złap mnie, jeśli umiesz recenzja

W tym momencie życia z wszystkich gatunków i rodzajów książek najbardziej lubię te, które mnie po prostu zainteresują, przy czytaniu których często się uśmiecham, choć jeszcze lepiej gdy śmiechu nie da się powstrzymać, a przy tym czytają się „same”, wystarczy na litery patrzeć i kartki przewracać, no i ciężko jest się od nich oderwać, nawet na czas zrobienia herbaty.

Niestety, nie często mam przyjemność trafienia na taki rarytas i dlatego do czytania książek Alka Rogozińskiego nie trzeba mnie zachęcać - zdecydowanie lubię jego twórczość, bawi mnie, czasem mniej, częściej więcej, a postać Róży Krull to czyste mistrzostwo, mam nieodparte wrażenie, że ta postać jest jak najbardziej żywa i prawdziwa.

Najnowsza książka autora jest kontynuacją poprzedniej, czyli „Miasteczka morderców”; moim zdaniem spokojnie mógłby to być tom drugi serii „Róża Krull na Podlasiu”, bo „Miasteczko morderców” kończy się spacerem Róży i Barbary po, a raczej w trakcie, kolacji wigilijnej, natomiast w „Złap mnie, jeśli umiesz”, po prologu opowiadającym o wydarzeniach sprzed wielu, wielu lat, wracamy do wigilijnego stołu i wieczornego spaceru Róży i Barbary, do których dołączył Pepe.

I tak to na tym spacerze najpierw spotykają świnkę Dolores, potem, idąc po jej śladach, dochodzą do opuszczonego dworku, w którym znajdują, a jakże, zwłoki - młodego mężczyzny, jak się wkrótce okazało kustosza miejscowego muzeum … a potem dzieje się to, co zwykle w takiej sytuacji, czyli rutynowe policyjne śledztwo. Bo może był to wypadek, a może morderstwo …

Co by nie było – skoro jest tam Róża Krull, to nie będzie ani nudno, ani typowo!

Ta książka jest dokładnie taką jakie lubię: czyta się sama, treść jest ciekawa, nie ma tam niczego, co by mnie irytowało, natomiast jest przyjemność spotkania postaci znanych już z poprzednich książek i w większości lubianych. I sporo okazji do pośmiania się – a ja bardzo lubię się śmiać …

Panie Alku, lubię pana! Po raz kolejny się nie zawiodłam, dostałam świetną rozrywkę, łykniętą w ciągu kilku godzin. I znów mówię: najnowsza powieść jest najlepszą z dotychczas napisanych! I najlepszą z serii „Róża Krull na tropie”. Polecam!