Dziedzic recenzja

Po raz kolejny miałam możliwość objęcia patronatem historii, którą mogliście znać wcześniej, ale pojawiła się teraz w nowej wersji okładkowej. Ja natomiast, przeżyłam z bohaterem swój pierwszy raz 😀

Pamiętacie Katję z poprzedniego tomu? Na pewno, kto by zapomniał (no dobra, to ta od Jayden'a 😉). Tak, tak, oni też się tu pojawiają, oczywiście razem z Pająkami. Ale do sedna.

Dominic, to właśnie jej brat, tak tylko przypomnę, bo sumienni czytelnicy to również powinni pamiętać. Jakiś czas temu postanowił, że nie będzie miał nic wspólnego z rodzinnym fachem, a skupi się na wojsku. Pewne okoliczności sprawiają jednak, że Nico chwilowo wraca do domu. Jego temperament (który uwielbiam, dobra...uwielbiam w nim dosłownie wszystko) sprawia, że szybko pakuje się w małą bójkę, a na jego drodze staje "Minnie". Niezwykle tajemnicza kobieta, zapada mu w pamięci, równie szybko stając ponownie na jego drodze. Jednak okazuje się, że ich poznanie, niekoniecznie musi wyjść na dobre...

Niezmiennie fascynuje mnie relacja Pająków. Uwielbiam fakt, jak bardzo są zgrani, lojalni. Tytułowy bohater ma możliwość przypomnienia sobie tych wszystkich więzi, wspólnych akcji. Dzięki chłopakom może poczuć adrenalinę, która niesamowicie go napędza. Czy po drodze nie zatraci siebie?
Laura, oprócz tej wspomnianej więzi z wyboru, porusza również kwestię tej dotyczącej krwi - rodzicielskiej czy rodzeństwa. Dostajemy również trochę opowieści z perspektywy przeszłości ojca bohatera. Swoją drogą, może ona przynieść zupełnie nowy pogląd na tę postać.
Kolejnym rodzajem relacji, jest oczywiście romans, w dodatku odrobinę zakazany, na pewno wymagający nie lada poświęcenia. Ale za to również gorący - Nico wie, co dobre! Ponownie - dwie, idealnie dobrane postaci, chociaż ich droga nie jest prosta. Zwłaszcza, że "Minnie" bywa czasami zbyt uległa, jeśli chodzi o rodzinę. Podziwiam Dominica za jego cierpliwość, ale skubaniec jest pewny siebie, więc to też może mu pomagać.

Autorka podała na tacy kolejną niesamowitą historię. Na pewno nie ma tu czasu na nudę i to już od pierwszych stron. Czytelnik zostaje wciągnięty do świata pełnego tajemnic, przekrętów, trochę niebezpiecznego, wartego, żeby rozsiąść się wygodnie i przeczytać tę książkę od początku do końca - i to jakiego!

Uwielbiam styl, który charakteryzuje pióro Laury. Dialogi, które potrafią być bardzo sarkastyczne, są moimi ulubionymi. Nie myślcie, że jest to fabuła nimi przepełniona, o nie. Jest też bardzo emocjonalnie, napięcie się kumuluje, a I brutalności nie zabraknie.
Autorka kolejno wrzuca do fabuły puzzle, abyśmy mogli je stopniowo układać. Ja przepadłam.

Pamiętajcie, że warto walczyć o swoje. Bo kto nie ryzykuje... ten nie zazna szczęścia.