Krew w piach recenzja

Miał czarujący uśmiech i obezwładniające spojrzenie. Wdzięk, szyk, klasa i umiejętność rozmowy z kobietami sprawiły, że żadna nie mogła mu się oprzeć. Wodził, uwodził i sprowadzał na złą drogę. Kochały go mężatki, singielki i wdowy. Bez względu na pozycję i wykształcenie. Niczym kameleon potrafił dopasować się do danej sytuacji, sprawić, że każda kobieta była na wyciągnięcie ręki. Dosłownie na wyciągnięcie ręki. Za swoją miłość zapłaciły najwyższą cenę. Ich uczucie naznaczone było śmiercią.

Katarzyna Bonda, autorka wielu poczytnych kryminałów oddała w ręce czytelnika pozycję opartą na faktach. I choć może się wydawać, że to fikcja, to jednak to prawda. A postać Krwawego Tulipana nie jest wymyślona, podkoloryzowana, tylko prawdziwa. Ktoś taki istniał, rozkochiwał i zabijał, te, które go najbardziej kochały. "Krew w piach" to nie reportaż, czy kryminał, w którym jest akcja, brutalne morderstwo, czy zagmatwana intryga. To bardziej powieść z elementami prawdy, w której to pierwsze skrzypce odgrywają ofiary książkowego Adama. Jest ich sporo, bo serce mężczyzny było otwarte i łase na kobiece wdzięki. I faktycznie w pewnym momencie można mieć poczucie lekkiego chaosu, bo większość kobiet niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale mimo to wszystko układa się w jedną zgrabną całość.

Zabrakło mi tu jednak rysu psychologicznego nie tylko Adama, ale przede wszystkim jego ofiar. Co je skłoniło do wejścia w układy, czym się kierowały i najważniejsze, czy nie miały choćby cienia przeczucia, że coś jest nie tak, że są oszukiwane i okłamywane. Czy może to widziały, ale nie chciały dopuścić do siebie myśli, że ich nieskazitelny ukochany kryje w sobie mroczną tajemnicę.

"Krew w piach" to lektura idealna na wakacje. Napisana z niebywałą lekkością, nie wtłacza do głowy czytelnika mrożących krew w żyłach opisów, czy zawiłych opisów. To lektura, która pozwala poczuć lekki dreszczyk, nieprzyjemny chłód i powiew morskiej bryzy, która nie pozwoli ani zasnąć, ani tym bardziej oderwać się od lektury.