Matki i córki recenzja

"Matki i córki" to książka do której podchodziłam dość sceptycznie. Cenię sobie autorkę za "Stulecie Winnych" ale opis najnowszej powieści wydawał mi się średnio zachęcający i dziwny. Stwierdziłam jednak, że muszę ją przeczytać, ze względu na lojalność wobec mojej nowej ulubionej autorki.
Książka zaczyna się niepozornie. Mamy tu cztery samotne kobiety, cztery pokolenia i tysiące tajemnic. Sekrety dotyczą mężczyzn, którzy w tej rodzinie, dla najmłodszej bohaterki, Pauliny, są jedynie legendą. Kobieta nie może przez to odnaleźć swojej tożsamości i sama ma trudności z nawiązaniem długotrwałej relacji. Z biegiem czasu odkrywamy coraz to nowsze aspekty życia poprzednich pokoleń rodziny. Kłopoty, z którymi borykały się prababcia, babcia i matka Pauliny okazują się wstrząsające.
Podobnie jak w "Stuleciu Winnych" główny wątek książki to rodzina. Trochę dziwna i inna niż wszystkie. Wspólnie z bohaterkami przeżywamy gehennę Syberii, drugiej wojny światowej, trudny komunizmu i burzliwe lata 90-te. Stopniowo dowiadujemy się, jakie wydarzenia ukształtowały tak silne i niezależne kobiety. Bardzo podoba mi się taka forma, ponieważ z każdą kolejną stroną dowiadujemy się więcej, a potem następuje "przeskok" w inne czasy, co zachęca do dalszej lektury. Początkowo powieść może trochę nudzić, ale z czasem wciąga coraz mocniej, by ostatecznie całkowicie pochłonąć czytelnika. Pani Ałbena dała moim zdaniem kolejny popis. Polecam.