No pasa nada! Nic się nie dzieje recenzja

Muszę przyznać, że do tej pory żyłam w nieświadomości, jeśli chodzi o tragiczną sytuację kobiet w Meksyku. Jednak reportaż Beaty Kowalik przybliżył mi ten trudny temat i pozwolił odkryć nowe pokłady informacji, które ukazują ciemną stronę tego kraju.
Autorka w bardzo ciekawy sposób nakreśliła nam obraz  życia współczesnych Meksykanek. Dotarła do kobiet, które pokonały swój strach i opowiedziały historie swojego życia. Zwierzyły się z cierpienia, bezradności i upokorzeń, które niesie ze sobą życie w społeczności zdominowanej przez mężczyzn –macho. Z kart tej książki bije przemoc. Przemoc fizyczna, psychiczna, seksualna. Kobiety cierpią w milczeniu i godzą się na los, który poniża ich godność i spycha na margines społeczeństwa. Kobiety są bite, gwałcone i  poniżane. Nikt nie szanuje ich uczuć i praw. Nawet kilkunastoletnie dziewczynki nie są bezpieczne w tym kraju. Rodzice sprzedają ich dziewictwo za marne pesos, a później pozostawiają na pastwę losu. Młode dziewczyny są zmuszane do małżeństwa, w którym tkwią przez lata jak niewolnice. Nie potrafię pojąc, jak w XXI wieku może dochodzić do takiej niesprawiedliwości  i brutalności. To pogwałcenie nie tylko podstawowych praw kobiet , ale przede wszystkim ich człowieczeństwa. I chociaż wiem, że taki schemat jest głęboko zakorzeniony w kulturze i historii Meksyku, to nie ma dla mnie wytłumaczenia na to , że władze nic z tym nie robią a nawet  dają ciche przyzwolenie na taki stan rzeczy. Jestem zszokowana  tym, że kobiety godzą się na takie życie, że każdy cios i nieszczęście przyjmują z pokorą. Ze nie zadają pytań „dlaczego?” Po prostu mówią : Asi es. Tak już jest.  Jednak są wśród nich aktywistki, które podejmują walkę z tym niesprawiedliwym systemem. Często narażając własne życie, uświadamiają inne kobiety, jak żyć w godnych warunkach. Walczą o ich prawa i człowieczeństwo. Są jak jasne promyki, które niosą nadzieję na odmianę losu.

Autorka przybliżyła nam życie kobiet  z Guerrero, jednego z najbiedniejszych i najniebezpieczniejszych  stanów Meksyku. Dotarła do współczesnych mujeres – żon, matek, aktywistek, prostytutek, lesbijek i uzdrowicielek i  oddała im głos, aby świat mógł się dowiedzieć jaką te kobiety muszą toczyć nieustanną walkę o życie i swoje prawa. 

„No pasa nada” to książka, która otwiera nam oczy   na sytuację współczesnych kobiet. Uświadamia nam jak trudne może być życie kobiet nie tylko w Meksyku , ale i w innych częściach świata. Ten reportaż budzi wiele emocji : złość, wściekłość, bezsilność i smutek. Poraża brutalnością i zmusza do refleksji. A dzięki prostym a zarazem obrazowym opisom sprawia, że czujemy się jak bezpośredni obserwatorzy życia naszych bohaterek. W niektórych momentach do oczu napływają łzy. W innych chce się krzyczeć „DOŚĆ!”, albo własnoręcznie przywalić oprawcy. 

Przeczytajcie ten reportaż, bo warto! Bo trzeba wiedzieć takie rzeczy i być świadomym tego, jak wiele zła i okrucieństwa czai się na świecie.