Uwięzieni w słowach rodziców recenzja

Dziś wyjątkowo pozwolę sobie zacząć od nietypowej strony, to znaczy od formatowania tekstu książki. Otóż... widziałam w swoim życiu lepiej sformatowane i lepiej poskładane pirackie wersje mobi. i epub., niż ten oryginał. Jeśli więc chcecie czytać książkę ,,Uwięzieni w słowach rodziców'' na czytniku, to przygotujcie się albo na drogę przez mękę (podrozdziały? Jakie podrozdziały! Przewijanie tekstu do konkretnego fragmentu? Nie rozumiem po co... chyba, że strona po stronie, ręcznie) albo od razu zrzućcie sobie milutki pdf. na komputer albo tablet. Albo po prostu od razu kupcie fizyczną wersję książki.

Bo naprawdę, to był pierwszy (i mam nadzieję, że ostatni) przypadek w mojej czytelniczej karierze, kiedy wręcz nie byłam w stanie znieść czytania książki na Kindlu, bo było to tak niesamowicie niewygodne.

To powiedziawszy przejdźmy do samego tekstu książki. ,,Uwięzieni w słowach rodziców. Jak uwolnić się od zaklęć, które rzucono na nas w dzieciństwie?'' to książka składająca się w zasadzie z dwóch części – z części poświęconej temu, co mogliśmy usłyszeć, jako dzieci i z części poświęconej temu, jak można sobie z tym poradzić.

Wśród ,,zaklęć'', jak to nazywają autorzy książki, znajdziemy sformułowania, które pewnie słyszało wielu z nas. Nie rób kłopotu. To tylko żart. A nie mówiłam? Życie to nie zabawa. Chłopaki nie płaczą. Bądź grzeczna. Co ludzie powiedzą? Bo przyjdzie pan i cię zabierze. Postaraj się bardziej. Nie bądź jak...

Tę część powinni przeczytać wszyscy rodzice. Albo ludzie, którzy rodzicami chcą zostać. Autorzy bardzo dobrze pokazują, jak różne ,,niewinne'' z punktu widzenia dorosłego, sformułowania mogą destruktywnie wpłynąć na dziecięcą psychikę.

Jak ,,dziewczynki nie krzyczą'' czy ,,nie rób znowu problemów'' może się zmienić w niechęć do okazywania złości w dorosłym życiu albo na swoiste z życia zniknięcie – na stanie osobą, która wiele wymaga od siebie i mało od innych.

Fajne w książce jest to, że autorzy starają się pokazać w jaki sposób można samodzielnie próbować odczynić te złe zaklęcia, które rzucono na nas w dzieciństwie. Że dziewczynki nie zawsze muszą być grzeczne, chłopcy i mężczyźni mogą płakać, a powiedzenie komuś, kto na nas krzyczy, że jest bezczelny nie jest w żaden sposób robieniem innym kłopotu. Tak samo, jak pójście na L4, kiedy jesteśmy chorzy.

Co mnie jednak szczególnie denerwowało to nacisk położony na wybaczanie – to nie jest coś, co można zrobić samemu albo inaczej: może i można, ale to przychodzi z czasem, trwa bardzo długo, jest poprzedzone mnóstwem wygadanych godzin (do znajomych, do przyjaciół, do partnerów, do terapeuty) i najpierw trzeba opłakać stratę i przejść przez żałobę po ,,dobrym rodzicu'', którego się nie miało, a na którego każdy z nas zasługuje. Ta książka o tym nie wspomina, a zamiast tego nacisk kładzie właśnie na zrozumienie zachowań rodzica (bo on też miał trudno) i na wybaczenie, jako drogę do uzdrowienia.

Czasami zaś jesteśmy w takim momencie naszego życia, w którym zwyczajnie nie chcemy w rodzicu, który wyrządził nam krzywdę widzieć partnera do rozmowy i człowieka, który zachowywał się wobec nas źle dlatego, że sam nie był w stanie sobie ze sobą poradzić. To nas nie obchodzi. I ma prawo nas nie obchodzić. Mamy prawo do przeżywania złości, buntu i chęci ,,ukarania'' rodzica za to, że wyrośliśmy w strachu przed światem, który chce nam zrobić krzywdę.

I to jest najzupełniej normalne.

Ważne jednak, żeby nie zatrzymywać się w tym momencie ale iść dalej i żyć swoim życiem najlepiej, jak się potrafi. Bo to jest w zupełności wystarczające.

,,Uwięzieni w słowach rodziców'' jest książką dobrą, otwierającą oczy na to, jak delikatne jest dziecko i jak łatwo można zniszczyć jego wiarę w siebie i świat. Jak łatwo zbudować z ostrych, raniących słów klatkę z której potem nie można się wydostać.

Dobrej terapii ta pozycja jednak nie zastąpi.