Dzieci nie płakały. Historia mojego wuja Alfreda Trzebinskiego, lekarza SS recenzja

Masz rodzinę, dobrą, czułą i wspierającą. Myślisz, że wiesz o nich wszystko, znasz ich przeszłość, wiesz, kim byli, co robili i jakie były ich kolejne losy. Tylko czy na pewno? Jesteś pewny, że znasz każdego członka swojej rodziny? Wiesz, nawet z opowieści innych krewnych, jaki zawód wykonywał, jak wyglądała jego codzienność? A co jeśli na idealnym wizerunku pojawia się rysa? Rysa, która prowadzi w sam środek piekła?

" Dzieci nie płakały. Historia mojego wuja Alfreda Trzebinskiego, lekarza SS" to opowieść o takiej właśnie rysie na wizerunku. Autorka dzięki swojej dociekliwości dotarła do niewygodnych faktów na temat swojego krewnego. I z jednej strony daleka rodzina, często nawet nieznana, a z drugiej tak skrzętnie ukrywana tajemnica. Tak, by nikt o niczym nie wiedział. Natalia Budzyńska dotarła do relacji, zeznań oraz archiwum i utkała bardzo ciekawą, ale niezwykłą przerażającą opowieść o lekarzu z SS. Z książki wyłania się postać okrutnego i bezwzględnego człowieka, który tylko i aż tylko wykonywał rozkazy. Brał udział w selekcjach, "opatrywał" więźniów, a także był na froncie. Jednak nie to jest najbardziej bezwzględne. Jedna sprawa, jeden rozdział na długo pozostanie w mojej głowie. Nie da się tak po prostu wymazać obrazu zamordowanych dzieci.

Mimo ogromnej pracy autorki i niezłego warsztatu nie mogę pominąć emocjonalnego stosunku autorki. Rozumiem, że wyciągnięcie na światło dzienne faktów na temat rodziny było trudno, ale między wierszami czuć było, że Budzyńska próbuje wybielić, a czasem pominąć pewne fakty. Nie przedstawia sprawy w sposób jasny i klarowny na zasadzie tak, mój wujek popełniał okropne zbrodnie, tylko używa gładkich i okrągłych słów: wykonywał rozkazy, on tego nie chciał, czy on nie brał w tym udziału. Jednak tego typu pozycje wymagają jasnego postawienia sprawy. Miałam też poczucie, że autorka, kiedy ma za mało materiału, pisze o wszystkim. Przedstawia ogólny zarys sytuacji, bez zagłębiania się w szczegóły. Tak było w rozdziale dotyczącym Auschwitz.

Mimo kilku uwag książka jest warta przeczytania, a wnioski, jakie z niej płyną na długo, zaprzątają głowę.