Kości, które nosisz w kieszeni recenzja

Rzadko się zdarza, aby powieść budziła takie emocje w czytelniku.

Słowa z książki "Kości, które nosisz w kieszeni" wywołują emocje, fizycznie bolą cyt.:" Babcia zresztą nie przestawała obrzucać mamy przekleństwami nawet wtedy, kiedy ta szykowała dla niej leki i kładła ją do łóżka, a były wśród tych przekleństw takie określenia, za które inna córka wyrzuciłaby matkę przez okno albo udusiła poduszką, a więc różne wariacje na temat kurew, dziwek, mend i bezwstydnic. Ale mama kochała babcię i wiedziała, że babcia także ją kocha, nawet jeśli czasami nienawidzi za "kurwienie się" i niechodzenie na msze. Babcia krzyczała, że zamieniłaś ten dom w burdel, że czekasz, aż umrę, że wyobrażasz sobie, że ta śmierć wszystko zmieni, a wcale tak nie będzie, bo nie pozwolę ci się kurwić i nawet po śmierci będę ci wchodzić do łóżka..."

Te słowa, tym bardziej poruszają, że są wypowiadane przez czternastoletnią wnuczkę - dziecko, które nie pownno mieć takich przemyśleń i doświadczeń życiowych.

Bohaterami powieści są bieda, kości, śmierć i Pabianice, położone pod Łodzią, rodzinne miasto Łukasza Barysa - autora.

Ta "bieda", to nastolatka, która mieszka z matką, pracującą w Biedronce, babcią - umierającą na raka i dwójką małoletniego rodzeństwa, którymi się opiekuję.

Nie stać jej na tenisa, basen, plastykę, więc chodzi na pabianicki cmentarz, który jest jedynym przyjaznym dla niej miejcem, dającym jej poczucie bezpieczeństwa cyt.: "I wszystkie moje troski znikną - na bok odejdą bieda, niechęć i strach."

W tę opowieść wplecione są różne, prawdziwe historie związane z Pabianicami, takie, jak ta o Dorze Diamant, Żydówce, kochance Franza Kafki, o której opowiada znajoma babci, Wacia - meliniara cyt.: "Wacia, mimo, że nie umiała po polsku sklecić pięciu poprawnych zdań, miała do literatury wielki szacunek."

Aż się nie chce wierzyć, że tę książkę napisał dwudziestopięciolatek.

Łukasz Barys ma niezwykły zmysł obserwacyjny, wrażliwość, dojrzałość życiową i umiejętność tworzenia pieknych słów cyt.: "Poprute niebo przypominało mi pooraną twarz babci, która balansowała na cienkim sznureczku między życie a śmiercią."

Ma również duże poczucie humoru cyt.: "Czasami warto zrobić sobie dziecko, bo kto ci zamówi pomniczek - siostrzenica, piąta woda po kisielu?".

Czytam słowa, czytam zdania i myślę sobie, że jakaś "stara i mądra dusza" wybrała sobie tego autora i szepcze mu do ucha. A potem, ten młody człowiek opowiada nam takie historie, jak "Kości, które nosisz w kieszeni".

To jest debiut prozatorski Łukasza Barysa i w pełni zasłużona nagroda literacka, Paszport "Polityki", zdobyta w 2022 roku.

Ta powieść jest skromna, ma ponad 140 stron, ale ma coś, co się bardzo rzadko zdarza.

Chwyta za serce, szarpie naszą duszę, mówi do Ciebie. Ona zadziwia. Skąd, u tak młodego autora, taka znajomość życia, ogromna wrażliwość na drugiego człowieka i biedę, która przecież nie jest literacko atrakcyjna. Jest brzydka, budzi odrazę, nie chcemy jej widzieć.

Czytanie tej powieści boli, fizycznie boli...