Kiedy byłem dziełem sztuki recenzja

Czy kiedykolwiek wydawało ci się, że jesteś bezużyteczny, brzydki? Że twoje życie nie ma sensu, że nikt nie będzie po tobie tęsknił, gdy znajdziesz się wśród martwych?
Tazio, główny bohater powieści Schmitta był w takiej sytuacji. W rezultacie jego cierpienia i niechęć do życia spowodowały zwrot w jego dotychczasowym istnieniu - oto staje przed nim wielka szansa. Ma być sławny, ma być piękny. Za cenę wolności i kłamstwa.

Ta opowieść mnie przeraziła. Tak, na samym początku to właśnie przerażenie było dominującym uczuciem podczas czytania tej książki. Gdzie leży granica pomiędzy sztuką, a dobrym smakiem? Ile jesteśmy w stanie oddać w zamian za sławę? Jak artysta (albo raczej diabeł pod postacią multimiliardera) może stworzyć z człowieka arcydzieło? Jak można wymagać od istoty ludzkiej, by przestała mówić, myśleć? Czy zwykły podpis na świstku papieru uprawnia nas do odbierania drugiemu człowiekowi godności? Czy dzięki cierpieniu i ogarniającej nas beznadziejności możemy stwierdzić, że to, co kiedyś wydawało nam się marną namiastką egzystencji, było w rzeczywistości tak drogie i potrzebne? I w końcu - czy mimo wszystko, kimkolwiek się staniemy z zewnątrz, możemy być szczęśliwi?

Na tyle (i na dziesiątki innych pytań) Schmitt odpowiada w tej lekturze. Swoim prostym, przystępnym i ciekawym stylem. Szokuje, zadziwia i wzrusza. Znów zmusza nas do wewnętrznej dyskusji. Każe na chwilę zatrzymać się, pomyśleć.

Magia tego autora nadal trwa. Jakże niewiele mu potrzeba, by mnie oczarować! Manipuluje moimi uczuciami jak chce i kiedy chce. I jeśli dalej będą powstawać takie lektury, to może czynić to dalej!