Cierń recenzja

Zima, 2018 rok.

Spod konstrukcji kilkunastometrowego, metalowego krzyża zespół policyjnych techników wydobywa ludzkie kości, a w położonej niedaleko kapliczce śledczy znajdują kasetę magnetofonową.

Za płotem posesji Wandy i Władysława Barańskich, na granicy z lasem, właściciel znajduje zwłoki powieszonej kobiety.

Tragizm tej sytuacji potęguje fakt, iż 25 lat wcześniej Iwona, córka Barańskich, popełniła samobójstwo w identyczny sposób. Czy te dwie sprawy łączą się ze sobą? Czy istnieje związek pomiędzy samobójstwami kobiet i śmiercią Anny Kreft, której głos nagrany jest na znalezionej kasecie? Kto ustawia pionki na szachownicy tej makabrycznej gry?

Kiedy komisarz Robert Kreft wraz z zespołem próbuje odpowiedzieć na te pytania, w tajemniczych okolicznościach znika żona Błażeja Urygi..

„Cierń” to rewelacyjne zakończenie serii z Robertem Kreftem. Dopracowane, spójne, zmuszające do myślenia i bardzo emocjonalne. Mamy tutaj wszystko, czego oczekujemy od dobrego, rasowego kryminału- zapadającą w pamięć, świetną i mroczną intrygę, znakomicie wykreowane, niejednoznaczne postacie, zarówno pierwszo- jak i drugoplanowe, podrzucone mylne tropy i zaskakujące zakończenie. Całość napisana pełnym finezji językiem i ze smakiem, plastycznie lecz bez epatowania brutalnością.

Ale jest coś jeszcze, coś co charakteryzuje i wyróżnia książki tego Autora.

Przemysław Żarski to niebywały i jedyny w swoim rodzaju mistrz wydobywania emocji. Uwalnia je z czytelników z każdą przeczytaną kartką jak wirtuoz dźwięki z instrumentu, w sposób naturalny i niewymuszony. Śledząc losy bohaterów, ich wewnętrzne przemiany, próby naprawienia błędów przeszłości, walkę z traumami, radości i smutki, małe zwycięstwa i porażki, odczuwamy to co oni, cały wachlarz towarzyszących im doznań i targających nimi uczuć, serce przyspiesza nam lub zwalnia, a momentami czujemy łzy pod powiekami...

„Cierń” to historia wielowymiarowa, można ją odbierać na wiele sposobów.
Dla mnie to przede wszystkim opowieść o ogromnej traumie z dzieciństwa, która definiuje i naznacza całą przyszłość. O ciążącym brzemieniu poczucia winy, którego nie sposób się pozbyć i ogromnym bólu, którego nie można ugasić. O ranie, która przykryta strupem upływającego czasu ciągle krwawi od najmniejszego dotyku.

Opowieść o zapadaniu się w obsesję dotarcia do prawdy, która w równym stopniu spala i napędza do działania, która odbiera radość życia, a jednocześnie jest niezbędna do oddychania jak tlen.

Ale także o podejmowanych wyborach i ich konsekwencjach, próbach zrozumienia i wybaczenia. Oraz o ogromnej sile prawdy, która może wszystko unicestwić lub przynieść oczyszczenie i wyzwolenie.