Każdy miał swój PRL recenzja

Są takie książki, że zaczyna się je czytać i czyta, niemal bez przerwy, jednym tchem.
Ale są i takie, że nawet jeśli stron mają mało, czyta się długo, z przerwami i z namysłem. Smakuje jak dobrą nalewkę. Myśli o przeczytanej treści, o sobie i świecie.
„29 grudnia 1989 r. Sejm uchwalił ustawę o zmianie Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, przywracając historyczną nazwę państwa - Rzeczpospolita Polska oraz dawne godło - orła w koronie.”
Gdy skończył się PRL byłam ponad 30-letnią kobietą, żoną i matką. Wtedy nie miałam jeszcze świadomości, że wszystko przemija, że czas miniony nie wróci, że odejdą z naszego życia ludzie, a fakty pójdą w zapomnienie. Nie myślałam, że nawet krótka notatka, nawet liche zdjęcie ten czas pozwolą przytrzymać, wrócić do niego, dać świadectwo temu co i jak było. Teraz wiem, że wspomnienia są cenne i trzeba je utrwalać – pisząc i fotografując. Bo albo sami zechcemy się dowiedzieć kim jesteśmy i skąd jesteśmy, albo dzieci czy wnuki spytają nas jak to było gdy my byliśmy mali…
Jolanta Czartoryska i ja jesteśmy prawie równolatkami. Spisane w tej książce są wspomnienia z okresu dzieciństwa i młodości, toteż byłam ciekawa co nas obie łączy, a co dzieli, czy będzie miał znaczenie region kraju jako taki.
Różnice okazały się niewielkie i są spowodowane tylko tym, że każda z nas jest sobą. Np.: ja nie chodziłam o szkoły muzycznej, ale jeździłam konno; autorka jest prawnikiem, a ja lekarzem weterynarii ...
Czytałam i wspominałam: swoje zabawy podwórkowe, szkołę podstawową i liceum, szkolne przyjaźnie, sposoby na spędzanie czasu wolnego, wakacje ...
Dużo jest o tym co wtedy obowiązywało, z racji ustroju, a teraz wydaje się nam dziwne, nierealne, albo i okropne; a przecież nie wszystko było złe – bo wprawdzie trudno miniony ustrój nazwać słusznym i proludzkim, to jednak było niemało „elementów” których po prostu szkoda. Czy byłaby możliwa zmiana ustroju bez likwidacji tego, co było dobre? Nie wiem.
Przeczytajcie sami, zachęcam – starszych dla wspomnień, które może ukryły się głęboko w niepamięci, a młodszych – by od naocznego świadka poznali PRL, którego nie znają, bo ich wtedy nie było. Tylko pamiętajcie, że KAŻDY miał „swój” PRL …