Niepokorne serca recenzja

Ace po długiej drodze potrzebuje snu, bo kawa i energetyki na niego już nie działają. W swoim stanie stwarza zagrożenie nie tylko dla siebie, ale i dla innych podróżujących po drogach osób. Zaczepia przypadkowych mężczyzn pytając ich o nocleg, a ci wskazują mu drogę do baru Randy McCoy w Maplewood. Trafiając tam zamawia piwo i coś do jedzenia, jednak jego uwagę przyciąga niesamowicie piękna blondynka (w różowych kowbojkach) pacyfikująca niekulturalnych klientów baru kijem baseballowym. Jest niesamowicie urzeczony tą sceną, kiedy sprawczyni zamieszania staje koło niego ten od razu wchodzi w interakcje z nią. Główni bohaterowie nadają na tych samych falach, Ace jest urzeczony właścicielką baru, lądują na tylnym siedzeniu jego mustanga. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że ich zbliżenie przerywa dzwoniący telefon Randy, a gdy na wyświetlaczu pojawia się męskie imię Jake, ta bez wahania odbiera. Dziewczyna zmierza w kierunku swojego samochodu uzbrojona we wcześniej wymieniony kij. Ace zdając się na swoją intuicję byłego wojskowego rusza za nią, ratując jej później życie. Lista wdzięczności będzie się długo za tą dwójką ciągnąć.
To pierwsza książka Ludki Skrzydlewskiej, którą miałam przyjemność czytać. Mogę Wam zagwarantować, że to nie ostatnia pozycja autorki w moich rękach. Jej styl jest bardzo przyjemny, jest sporo dialogów, ale i wystarczająca ilość opisów i przemyśleń postaci. Książka pisana jest z perspektywy dwóch głównych bohaterów, w pierwszej osobie. Jest to mój ulubiony sposób narracji, uwielbiam znać myśli obydwu stron. Bohaterowie są dobrze wykreowani, akcja od samego początku nabiera tempa i nie zwalnia, utrzymuje się na dobrym poziomie. Nie ma chwili na nudę, ale nie ma też niepotrzebnych scen. Wszystko zgrywa się idealnie.
Ta książka to nie tylko dobry romans pomiędzy dwójką dorosłych osób, ze sporą ilością pikantnych scen. To także obraz pięknej miłości siostrzanej. Chcę zwrócić uwagę na to, jak niesprawiedliwie traktowana była Randy w swojej rodzinnej miejscowości. Nie tylko przez mieszkańców, najbardziej nie podobało mi się zachowanie policji wobec niej. To, z czym musiała nieustannie mierzyć się nie tylko w życiu zawodowym, ale i prywatnym było naprawdę ciężkie. Do tego spoczywało na niej okropne brzemię. Niesamowicie cieszę się, że w swoim życiu trafiła w końcu na mężczyznę, który spojrzał pod jej fasadę pewnej siebie kobiety, przed którym mogła się otworzyć bo wiedziała, że ten zrozumie ją.