Brokat recenzja

Czasem w moje ręce trafiają książki, których nie chcę odkładać. Które wciągają mnie bez reszty na tyle, że gdybym mogła nie oderwała bym się od pierwszego zdania aż do lektury ostatniego, łamiącego serce akapitu.

Brokat, moje drogie. Drobny, błyszczący, kolorowy, ulotny.
Cóż to była za lektura! Jestem pełna podziwu, że ta książka wyszła spod pióra naszej polskiej autorki, bo to, jakie emocje zaserwowałam nam Angelika prezentuje sobą poziom światowy. Ja nie wiem jak ona to zrobiła, jednak kupiła mnie w stu procentach. Już teraz wyczekuję premieru drugiego tomu, licząc na to, że te dwa miesiące przeminą bardzo szybko.

Romans Rey i Nicolasa nie ma racji bytu. Ich rodzice toczą ze sobą publiczną wojnę. Ona jest córką światowej sławy piosenkarki, on synem polityka. Łączy ich więcej, niż mogłoby się wydawać. Obydwoje skrywają swoje prawdziwe oblicza za masą tego, co się od nich wymaga. Nicolas gra pod dyktando apodyktycznego ojca. Pomimo tego, że nie pochwalam takiego zachowania, to muszę autorce przyznać, iż świetnie oddała wszystkie emocje targające głównym bohaterem. Przyczyniły się do tego również rozdziały z jego perspektywy. Miałam mu za złe, że nie potrafi sprzeciwić się dydkaturze narzuconej przez rodzica, z drugiej strony rozumiałam go, miał ku temu solidne powody.

Rey, mała, słodka, waleczna Rey, mimo pozornie grube skóry i niespełna 20 lat miała za sobą przeżycia godne raz starszej kobiety. Życie przy boku sławnej matki było ciężkie. Chwile, gdzie kobieta zdradza skrawki swej przeszłości poruszały moje serce. W mojej głowie tliła się myśl, że są rzeczy, których dziecko widzieć, czy też doznać nie powinno. Emma, jej matka, wzbudziła we mnie różne emocje, finalnie jednak żałowałam jej, była po prostu ofierą, być może jak jej córka.

Angelika Waszkiewicz ma świetne pióro. Idealnie przelewa emocje na papier. Nie boi się doświadczać swoich bohaterów, czy pchać ich ku odważnym decyzjom, ale zachowuje przy tym wszystkim umiar, czyniąc swoje książki naprawdę udanymi pozycjami.