Legendy i Latte. Opowieść heroiczna o sprawach przyziemnych recenzja

Fenomen "Legend i Latte" był dla mnie zastanawiający od momentu premiery. Chyba nie znam takiej osoby, która twierdziłaby, że książka się jej nie podobała. Ba, nie czytałem nawet żadnej negatywnej opinii, a to o czymś świadczy. Tym bardziej sam chciałem zapoznać się z tytułem Travisa Baldree'ego . Okazja nadarzyła się niedawno, bo powieść dostępna była w ramach listopadowej akcji Czytaj PL. Nie zastanawiając się długo, wybrałem pozycję i zacząłem czytać.

Chyba wartym zaznaczenia jest, że swoją lekturę zacząłem w pociągu. Wracałem akurat z miasta rodzinnego na studia, za oknem było ciemno, zimno i wietrznie. Myślę, że to ważny fakt, bo samo to pozwoliło mi lepiej wczuć się w klimat książki, a ten był niesamowity! Opisy są niezwykle plastyczne, jakby ulepione z plasteliny. Czytając słowo po słowie, czytelnik coraz bardziej wnika do świata przedstawionego. Najmocniejszym punktem powieści są zdecydowanie... zapachy, aromaty i wonie. Trochę też smaki, ale ich nie odczuwałem aż tak intensywnie.

"Legendy i Latte" to niezwykle ciepła książka, idealna na zimowe wieczory. Tak na zakończenie ciężkiego dnia, już po powrocie do domu i krótkim spacerze na siarczystym mrozie. Lektura jest jak ten charakterystyczny dźwięk zaparzania kawy. Leniwie unosisz dzbanek i powolnym strumieniem wrzątek wpada do kubka, mieszając się z drobinkami leżącymi na dnie. Z naczynia wydobywa się para lekko łaskocząca i mile ocieplająca jeszcze czerwoną od chłodu twarz. Kuchnia zaczyna wypełniać się obezwładniającym zapachem, na którego poczucie czekało się cały, męczący dzień. Refleksyjnie spoglądasz w okno i z uśmiechem dostrzegasz, że właśnie zaczął padać śnieg. Pierwszy tej zimy! Lektura książki Baldree'ego wprawiła mnie właśnie w taki stan emocjonalny.

Nie chcąc być jednak bezkrytycznym wobec powieści, wytknę, że nie rozumiem pewnych decyzji autora. Po głównej linii fabularnej i po podziękowaniach Baldree do książki dołączył opowiadanie z czasów, kiedy Viv, główna bohaterka, była zupełnie innym człowiekiem (a raczej orczycą). Moim zdaniem to tylko niepotrzebnie burzy klimat budowany przez cały czas trwania akcji. Autor mógłby zastanowić się chociażby nad napisaniem kilku innych opowiadań i opublikowanie ich drukiem w osobnej książce.

Nawet nie wiecie, jaką pustkę odczuwam tuż po skończeniu "Legend i Latte". To, ile dała mi ona ciepła i zrozumienia, jest niesamowite. Sięgnąłem po nią w idealnym momencie życia i przepadłem bez reszty.