Karabiny Avalonu recenzja

Muszę się wam przyznać, że w całym swoim życiu nie spotkałem się jeszcze z książką, która… zniechęcałaby do czytania treścią okładki. Dobrze zrozumieliście – nie wyglądem okładki, lecz tekstem na niej napisanym. Spójrzcie sami:

„Naprawdę zazdroszczę tym, którzy jeszcze nie doświadczyli przygody spotkania z Rogerem Zelaznym”

Theodore Sturgeon „The New York Times”

Naprawdę nie wiem, czy jest to wina tłumacza, czy też pana Theodore’a. Nie mniej jednak ktoś tutaj odwalił naprawdę porządną fuszerkę.

Wróćmy jednak do tego, co jest esencją książki, czyli do fabuły. W „Dziewięciu książętach Amberu” zostawiliśmy naszego Corwina, gdy po odzyskaniu wzroku i nabraniu sił wyruszył z Cabry w nieznane. Od razu na początku dowiadujemy się, że tym nieznanym miejscem jest Avalon... A właściwie jego Cień. Pierwotny Avalon był krainą, rządzoną przez Corwina całe wieki temu. Był, gdyż już nie istnieje. Dlaczego? Tego już nie będzie dane nam się dowiedzieć. Cel tej wyprawy zdradza nam sama okładka książki. Księciu potrzebny jest diamentowy proszek, dostępny tylko w tym Cieniu. Służy on jako jedyny działający proch strzelniczy w Amberze.

W krainie tej nasz bohater spotyka dawnego znajomego Ganelona. Dawno temu Corwin wygnał go z Avalonu za zdradę. Nie było to rzecz jasna zwykłe wygnanie. Książę zabrał go na piekielny rajd przez Cienie i zostawił w jakiejś innej krainie. Teraz obawia się, że będzie to ta sama osoba. Głównym wątkiem tego tomu jest oczywiście obalenie Eryka, odebranie mu tronu i zwykła zemsta za cztery lata spędzone w ciemnicy.

[...]

[Dalszy ciąg recenzji -> http://gameexe.pl/ksiazki/art/1414,Karabiny-Avalonu]