Autostrada łez recenzja

Kanada nie jest moim wymarzonym miejscem ani do mieszkania ani do pracy. Przeraża mnie jej ogrom . Drugie największe terytorium świata ma liczbę mieszkańców porównywalną do Polski. Każdy mój wyjazd do Kanady był mroczny i zimny. To kraj, który został utworzony pod fałszywym pretekstem współpracy i zgody od rdzennych plemion. Od tamtego czasu rdzenna ludność została zepchnięta na margines egzystencji.

Autostrada Łez napisana przez Jessica McDiarmid, to trzecia najlepsza książka jaką przeczytałam o Kanadzie. Jest to historia dziewcząt zamordowanych przy autostradzie nr 16 w Kolumbii Brytyjskiej. Rozległe, dzikie i odludne terytoria wokół tej autostrady z miejscami bez sieci komórkowych, autobusów z biedną ludnością bez dostępu do własnego pojazdu, zmusza wielu do podróży autostopem. Podróżują tak wszyscy, nie tylko młode, rdzenne Kanadyjki. Ale te narażone są najbardziej na to, że już nigdy do domu nie wrócą.
„W „hierarchii” ofiar na łamach prasy codziennej rdzenne kobiety i dziewczęta od dawna znajdują się na samym dole, bez względu na wykonywany zawód, osiągnięcia, wygląd czy okoliczności. Ta „hierarchia” ofiar nie dość że może sugerować sprawcom, że atak na rdzenne kobiety pozwoli im uniknąć reperkusji, ponieważ są one i tak odrzucane przez społeczeństwo, to jeszcze przyczynia się do braku zainteresowania ze strony opinii publicznej i policji.”

Dziennikarka, Jessica McDiarmid wróciła w ten smutny, rodzinny region by opisać konflikt pomiędzy rdzennymi mieszkańcami i przybyłymi na te tereny białymi.
Opisała dziesiątki historii porwań i zaginięć młodych, rdzennych dziewcząt i jakie skutki miały te wydarzenia na życie rodzin zaginionych. Opowiedziała jak wielką traumę wywarły te nigdy niewyjaśnione przestępstwa na poszczególne życia ludzkie. Nikt nie poniósł kary, w większości nie odnaleziono ciał ofiar.
Pierwszorzędna relacja z północnoamerykańskiego rasizmu i obojętności wobec ofiar.

Chciałabym kiedyś przeczytać słoneczną i szczęśliwą opowieść o Kanadzie.

Przekład: Anna Rosiak