Ostatni oddech recenzja

Po paru nieudanych próbach z kryminałami w formie audiobooka – a to nudy, a to głupoty, a to marny lektor – sięgnąłem do książki sprawdzonego autora, Roberta Bryndzy. Wysłuchałem już trzy audiobooki jego autorstwa w świetnym wykonaniu Krzysztofa Plewako-Szczerbińskiego i żaden mnie nie zawiódł.

Ta książka jest zatem czwartym tomem przygód inspektor Eriki Foster pracującej w londyńskiej policji. Erika jest świetną śledczą, ale charakter ma trudny, przede wszystkim stawia się przełożonym i dlatego nie robi kariery. Książka zaczyna się tak, że pani inspektor, która tradycyjnie zadarła z naczalstwem, została zesłana do prowincjonalnego komisariatu do papierkowej roboty, bardzo ją męczy ta praca. Przypadkiem Erika trafia na miejsce zbrodni: bestialsko została pobita młoda dziewczyna, której ciało porzucono na śmietniku. Czuje wtedy pani inspektor, że prowadzenie śledztw jest esencją jej życia, ale nie ma szans na tę pracę, bo szefem wydziału zabójstw jest jej arcywróg inspektor Sparks. Erika decyduje się zatem przeprosić Sparksa, wręcz błagać go, aby ją przywrócił do pracy, w tym celu udaje się nawet do jego domu. I nasza pani inspektor dopina swego, dostaje śledztwo, ale w nader dramatycznych okolicznościach.

A potem okazuje się, że inna dziewczyna została zamordowana w podobnych okolicznościach, mamy zatem prawdopodobnie do czynienia z seryjnym zabójcą, grupa Eriki pracuje jak szalona, aby dopaść mordercę, zanim uderzy po raz kolejny. Dzieje się. W ogóle to jest dobra książka akcji, pod koniec trudno mi się było oderwać od słuchania.

Co ciekawe duża część śledztwa polega na przeglądaniu kamer monitoringu, które teraz instaluje się dosłownie wszędzie, no cóż, śledzą one stale nasze życie. To żmudna i ciężka praca, ale przynosząca efekty, na przykład policjanci dowiadują się o numerach rejestracyjnych samochodu podejrzanego, analizując zapisy z kamer.

Dosyć szybko dowiadujemy się, kto jest mordercą, bo mamy w książce dwa równolegle prowadzone wątki: śledztwa i mordercy. Nie bardzo mi, prawdę mówiąc, odpowiada ta konwencja, ale Bryndza robi to dobrze.

Pod koniec książki Erika dostaje propozycję objęcia upragnionej funkcji nadinspektora, czy ją zaakceptuje? Nie wiemy.

W sumie książka jest powieścią akcji, zresztą bardzo dobrze napisaną, ale brakowało mi wątków obyczajowych czy psychologicznych. Na przykład zbrodnicze motywy seryjnego mordercy są dla mnie niejasne, brakowało mi pogłębienia psychologicznego. Więc w sumie czuję lekkie rozczarowanie.