Cesarzowa Józefina recenzja

"Historia to opowieść zwycięzców" Napoleon

"Cesarzowa Józefina" jest trzecią częścią trylogii napisaną przez S. Gulland, dwie pierwsze części to "Józefina", " Józefina i Napoleon" . Mimo że nie czytałam dwóch poprzednich części, bez problemu mogłam śledzić losy jednej z najbardziej znanych par w historii. Powieść zaczyna się w roku 1800 i przedstawia cały ostatni okres świetności i zmierzch chwały Napoleona oraz losy jego najwierniejszej żony. Autorka poczyniła wiele starań, aby jej powieść była jak najbardziej rzetelna i oddawała prawdziwe oblicze Józefiny jako kobiety, matki, żony.

"Cesarzowa Józefina jest fikcyjną opowieścią zainspirowaną niezwykłym życiem niezwykłej kobiety i osnutą na jego kanwie" S. Gulland

Powieść jest napisana w formie pamiętnika i przeplatanych z nim listów Józefiny, Napoleona, Eugeniusza(syn Józefiny z pierwszego małżeństwa), Hortensji( córka Józefiny z pierwszego małżeństwa). Z nich wyłania się obraz Małego Wodza, jego rodziny oraz rodziny Józefiny. Część listów przedstawionych w powieści jest prawdziwa, co jeszcze bardziej uwierzytelnia tekst i prawdziwość głównej bohaterki.
Żona Bonapartego tak odległa w czasie i oddzielona murem historii, postawiona na piedestale, dzięki tej powieści ożywa jest prawdziwą osobą z krwi i kości, która czuje smutek, radość, która ma swoje ludzkie ułomności a przede wszystkim kocha. Kocha szaleńczo swego męża Napoleona oraz dzieci. To szczęście tej grupy jest dla niej najważniejsze. Jest gotowa na ogromne poświęcenie, aby tylko uszczęśliwić Napoleona. Józefina jest niezwykłą osobą, która jest kochana przez tłumy, świetnie potrafi odnaleźć się wśród arystokracji jak i stanów niższych. W okresie przedstawionym w książce największym problemem tej pary jest brak dziedzica. Ta sytuacja napawa Józefinę strachem, a kuracje i zabiegi stosowane przez nią, aby począć dziecko są wyczerpujące i nie dają oczekiwanych efektów. To sprawia, że rodzina Napoleona nie szczędzi jej uszczypliwych uwag i małych złośliwości.
Bracia i siostry Napoleona bardzo chcą wykorzystać sytuację i dążą do objęcia władzy, godności oraz zaszczytów. Niestety są bardzo małostkowi, złośliwi i niekulturalni, swoim zachowaniem zrażając do siebie wszystkich. Józefina jest nieustanie w cichym konflikcie z nimi i wiecznie musi uważać na ich ciągłe intrygi. A nie cofną się oni przed niczym, aby osiągnąć swój cel. Historia okaże się jednak dla nich niełaskawa i mimo pozyskanych godności ich rodziny nie pozostaną na piedestale. Nie byli przygotowani do rządzenia, ani nie mieli odpowiednich cech charakteru, które były potrzebne do sprawowania władzy. Napoleon był jedyną osobą, która wybijała się z tego grona, a zarazem nie potrafił się od nich odciąć, gdyż rodzina była dla niego wszystkim. To sprawiało, że często się miotał między rodziną a państwem.
Napoleon przedstawiony w książce to nie ten srogi wódz z obrazów, to człowiek, który kochał spędzać czas z dziećmi, jest pracoholikiem z problemami żołądkowymi i z wizją lepszego świata. To on jest siłą sprawczą, która porusza całym światem i zmusza innych do działania.

"- Myślisz, że Ludwik pragnie takiej pozycji? - Jego pragnienia zupełnie się nie liczą. Robimy to, co robimy, ponieważ takie jest nasze przeznaczenie. Przytaknęłam, myśląc jednocześnie, ze robimy to, co robimy, ponieważ taka jest wola Bonapartego."

Książka przedstawiając losy Józefiny i Napoleona nie jest ckliwym romansidłem, pokazuje ich życie, które zostało zdominowane przez sprawy państwa i im podporządkowane. Gdyby Bonaparte był zwykłym człowiekiem ich związek wyglądałby zupełnie inaczej i najpewniej spokojnie zestarzeliby się razem. Niestety nie było im to dane. Ich rozwód przypieczętował powolny upadek, Józefina zmarła bez swej największej miłości, a Napoleon dokonał swych dni na wygnaniu.
Powieść nie jest przepełniona wartką akcją, lecz przedstawia zupełnie zwykłe- niezwykłe dni pary, która zapisała się już na wieki w historii. To powolna wędrówka ku smutnemu końcowi.