Projekt Rosie recenzja

Don Tillman, znany, szanowany i inteligentny profesor genetyki jest uroczym mężczyzną mającym bliżej nieokreślone zaburzenia ze spektrum autyzmu. Jego wyjątkowy umysł sprawia, że "zwyczajni ludzie" bardzo często odbierają go jako człowieka szalonego. Don wszystko planuje, a jego życie jest niesamowicie przewidywalne i zorganizowane. Mieszka sam i całkiem mu to odpowiada, jednak pewnego dnia postanawia znaleźć sobie żonę. Zrażony niepowodzeniami w kontaktach damsko- męskich, spowodowanych niedopasowaniem cech charakteru i osobowości, tworzy obszerny kwestionariusz, który ma wyłonić kandydatkę doskonałą, spełniającą wszystkie kryteria.

Chociaż znajomi Dona do całej sprawy podchodzą z dystansem, mężczyzna szybko wdraża projekt w życie i czeka, aż zgłosi się kobieta idealna. Poszukiwania żony zostają jednak zepchnięte na drugi plan w chwili, gdy Don poznaje ekscentryczną barmankę Rosie i postanawia pomóc jej rozwikłać pewną sprawę z przeszłości. Rosie kompletnie nie spełnia wymogów kobiety nadającej się żonę, jednak wspólne poszukiwania sprawiają, że tych dwoje wyraźnie zbliża się do siebie.

"Projekt Rosie"to książka idealna dla fanów serialu"Teoria Wielkiego podrywu", ponieważ Don jest takim samym typem mężczyzny co Sheldon Cooper. Chociaż różni się od większości przeciętnych ludzi, to nie można go nie lubić! Jego sposób pojmowania świata jest wyjątkowy i może sprawić, że czytelnik po lekturze"Projektu Rosie"spojrzy i na swoje życie z nieco innej perspektywy.

Bardzo podoba mi się język, a styl pisania i dialogi bohaterów świetnie pasują co całości książki.
Akcja toczy się w idealnym tempie, postaci nie ma zbyt dużo, natomiast Don to przeuroczy mężczyzna i świetny narrator. W całej swojej lekkości i w doskonałym humorze książka porusza ważną kwestię problemów, z jakimi borykają się dorośli ludzie z autyzmem lub zespołem aspergera.

To świetna komedia romantyczna, ale nie ckliwa i kobieca. To komedia romantyczna, w której głównym bohaterem jest mężczyzna, a to w literaturze i w filmie bardzo rzadko się zdarza.
Już zabieram się za czytanie drugiego tomu.