Wieczne pragnienie recenzja

Zbuntowany uciekinier ze świata nieśmiertelnych poprowadzi śmiertelną kobietę w cienistą otchłań wiecznego strachu i wiecznej namiętności.

„Wieczne pragnienie” to kolejna książka z serii o wampirach. Laura Wright starała się przedstawić coś nowego, omijając stereotypowe schematy paranormalnych romansów, jednak jak zawsze można dostrzec w niej więcej znanych powtórzeń. Ale o tym za chwilę.
Książka opowiada o losach Aleksandra Romana – wampira, który wraz ze swoimi braćmi ucieka z credenti, ich kraju, w którym się wychowywali. Wszyscy mają za sobą traumatyczne przeżycia z dzieciństwa i kiedy starają się o nim zapomnieć, przeszłość powraca do nich.
Do Aleksandra dociera w końcu fakt, że nie da się uniknąć demonów przeszłości. Na dowód tego przemienia się w „pełnego wampira”, przez co trafia na próg śmiertelniczki: lekarki Sary Donohue. Przypadek, czy jednak przeznaczenie sprawiają, że ich losy nieodmiennie się połączyły.
Doktor Sara, lekarz psycholog, również stacza bitwę z wydarzeniami z przed lat. Bez skutku próbuje leczyć swojego brata, który ucierpiał w wyniku pożaru ich rodzinnego domu. Sara przez to odczuwa porażkę, nie może pogodzić się z tym, że jej leczenie nie odnosi skutków.
Staje się jasne, że Aleksander i Sara potrzebują siebie nawzajem. Rozumieją siebie jak nikt inny i w końcu okazuje się, że łączy ich znacznie więcej niż to sobie wyobrażali. Sara pomaga Aleksandrowi zmierzyć się z trudami jego wampirzego pochodzenia, natomiast on ratuje ją od zrezygnowania ze swoich zamiarów względem brata. Dzięki niemu udaje jej się przywrócić mu zdrowie.
Jak to bywa z książkami z happy Endem, wszystko skończyło się dobrze. Aleksander i Sara odkryli, że są sobie przeznaczeni, a ich wieczne pragnienie naprawdę stało się „wieczne”. Odkryte tajemnice tylko pomagają im życiu, a sami są bardzo szczęśliwi. Może nie do końca wszyscy, gdyż dowiadujemy się, że brat Aleksandra również przechodzi transformację... Dlaczego? Nie zdradzę;)
Laura Wright ukazała w swej książce typowy romans stworzenia nadprzyrodzonego ze śmiertelniczką. Faktem jednak jest to, że pojawia się wiele nowych i ciekawych elementów. Nowe nazwy dla wampirycznych światów, nieco trudne w wymowie, ubarwiły jedynie całość fabuły. Niektóre zwyczaje wampirów, tak jak np. życiowa partnerka, która jest mu pisana i tyko ona (odkrywali to poprzez korzenie przodków) naprawdę były trafnie dobrane i dobrze przypisane.
Styl autorki jest nienaganny, łatwo i szybko można przeczytać tekst. Dobrze dobrane wyrazy w tłumaczeniu czyta się lekko i zrozumiale. Za to ogromny plus.
Podsumowując, Laura Wright stworzyła dosyć typowo-nietypowy świat wampirów, połączony z równoległym ludzkim. Po tej książce zamierzam sięgnąć po kolejne jej twory i mam nadzieję, że będą równie dobre jak ten.