Pogo recenzja

Książki o zawodach medycznych wyrastają niczym grzyby po deszczu. Półki w księgarni uginają się od pozycji opisujących pracę lekarzy, pielęgniarek, czy ratowników medycznych. Trudna i żmudna profesja wymagająca ogromu empatii, poświęcenia i ciężkiej mozolnej pracy. Często niedofinansowana, potrzebująca pieniędzy i zmian. Jak to jest, że niemal wszyscy narzekają, a ona dalej prężnie się rozwija. Ochrona zdrowia, tak bardzo potrzebna i tak bardzo niedoceniona.

Pogo to nowy, świeży głos na temat ratowników medycznych. Ta krótka, bo zaledwie stu trzystu stronnictwa pozycja zawiera całe klu pracy w karetce. Autor w krótkich, często żołnierskich słowach opisał, z czym mierzył się na co dzień. Mierzył, bo system go przemieli, wypluł i brutalnie potraktował. Pozostawiając, w poczuciu osamotnienia i bezradności. Nie jest to pozycja, która zaznajamia czytelnika z pracą tłumacząc wszelkie zawiłości. To raczej wyimki z pracy, zastane sytuacje, których autor nie pozostawił bez komentarza. Nie znajdziemy tu zawiłych opisów z fachowym słownictwem. Język jest prosty, ale nie pozbawiony metafor, czy zawiłych porównań. Co prawda, można mieć poczucie, że czyta się wypracowanie szkolne, które charakteryzuje się laniem wody, z powodu braku odpowiedniego pióra. Na zasadzie ile słów wymaganych, tyle napisanych, ale są to odosobnione przypadki.

Pogo to bardzo emocjonalna pozycja. Choć autor pisze w sposób, jaki pisze. To emocje wysuwają się na pierwszy plan. Nie brak tu radości, śmiechu, czy ludzkiej życzliwości. Nie mniej pomiędzy wierszami da się odczytać tę ciemną stronę pracy medyka. Łzy, smutek, czy rozgoryczenie pomieszane z rozczarowaniem, to tylko niektóre z uczuć zawartych na kartach książki. To mieszanka wybuchowa z opóźnionym zapłonem, która nie wiadomo, kiedy u gdzie eskaluje.

Nie jest to książka wybitna, taka, która pokazuje inną perspektywę, czy inne świeże spojrzenie. To lektura, która oczywiście jest warta przeczytania, ale czy wnosi coś nowego? Na to pytanie każdy sam musi znaleźć odpowiedź.