Samotność w Sieci recenzja

Kiedy sięgnęłam po książkę, pierwsza rzecz, która przykuła moją uwagę był tytuł. Byłam przekonana, że utwór w którym internet zapewne będzie odgrywał znaczącą rolę powinien być ciekawy. I nie zawiodłam się.
Historia dwojga ludzi, samotnych zagubionych, nieszczęśliwych, podobnych do siebie. Poznają się pisząc do siebie e-maile, zwierzają się sobie, z czasem ich znajomość przeradza się w głębsze uczucie, Przewidywalne ale fajnie się czyta.
Pan Wiśniewski miał ciekawy pomysł, koncepcja wirtualnej miłości wciąga, choć nie od pierwszej strony. Książka jest pełna emocji. Mnóstwo w niej smutki, cierpienia, samotności, które popychają głównych bohaterów do klawiatury. zarówno Ewa jak i Jakub żyją swoim życiem. Ona, nieszczęśliwa i znudzona mężatka, on pochłonięty pracą naukowiec, samotnik. Zbyt wielkie cierpienie, które ogarnia oboje sprawia, że szukają innego życia, chwilowego zapomnienia na ekranie komputera.
Bardzo podobają mi się momenty, kiedy bohaterowie odrywają się od rzeczywistości znajdując na ekranie kolejną wiadomość, ponieważ czytelnik w tym momencie robi to samo. Natomiast trochę długie są wstawki opisowe, historie które opisuje Jakub. Ogólnie książka podoba mi się, choć tak jak wspomniałam wcześniej, początek jest nudny. Książka przyjemna, ilość stron nie zniechęcająca i zachęcająca okładka, choć film w porównaniu wypada według mnie blado. Cieszę się, że na nią trafiłam, pożyczona od koleżanki przeleżała u mnie bardzo długo.
Mimo, że miłość, którą opisuje Pan Wiśniewski jest, można by rzec nierealna i nierzeczywista, to uczucia w niej zawarte, tak normalne i tak naturalne, ze chcemy czytać dalej. Książka jest godna polecenia, pomysł, główny wątek, uwrażliwiające szczegóły no i Janusz Leon Wiśniewski. Dla mnie 4+.