Jedwab recenzja

Proza Baricco rekomendowana mi była przez parę osób; widzę, że ten autor ma wierną rzeszę czytelników, postanowiłem zatem sprawdzić, czy i ja do nich należę, no raczej nie...

Zaczyna się dziwnie, Baricco nieco kokietuje, pisząc już w pierwszym zdaniu „To nie jest powieść. Ani nawet opowiadanie. To pewna historia.” No cóż, książka jest w gruncie rzeczy dłuższym opowiadaniem z nikłą fabułą, ale poetyckim i nastrojowym.

Opowiada Baricco historię francuskiego przedsiębiorcy, Hervé Joncoura, który w połowie XIX wieku wielokrotnie jeździ do Japonii, aby tam kupować jajeczka jedwabnika. Każda jego podróż
odbywa się tak samo: „Przekroczył granicę koło Metzu, minął Wirtembergię i Bawarię, znalazł się w Austrii, pociągiem dojechał do Wiednia i Budapesztu, a potem dalej, aż do Kijowa. Przejechał konno dwa tysiące kilometrów rosyjskiego stepu, minął Ural, znalazł się na Syberii, po czterdziestu dniach drogi przybył nad jezioro Bajkał, które miejscowa ludność nazywała morzem. Z biegiem rzeki Amur, wzdłuż chińskiej granicy dotarł do oceanu i zatrzymał się w porcie Sabirk, gdzie spędził jedenaście dni w oczekiwaniu na statek holenderskich przemytników, który następnie dowiózł go do przylądka Teraya na zachodnim wybrzeżu Japonii.” Frazy te, powtarzane przy każdej wyprawie Joncoura, robią dziwne wrażenie, hipnotyzują. A w Japonii spotyka nasz podróżnik kobietę o europejskich oczach i twarzy dziewczynki. Zakochuje się w niej milcząco, nie zamieniając słowa. I to w zasadzie cała fabuła. Poza tym mamy niedopowiedzenia, ceremonialne gesty, niewyrażoną miłość, to dobra poetycka proza, ale mnie nie przekonała.

Czytam w opiniach, że to rzecz o poznawaniu samego siebie, o sile miłości i poświęcenia, może, ale powtarzam, ta krótka opowieść jakoś do mnie nie przemówiła. No właśnie, moim zdaniem, to proza, która albo trafia człowieka, i wtedy jest zachwycony, albo nie trafia, w moim przypadku pudło. Niemniej przyznaję, że to dobra, wysmakowana literatura.

Słuchałem krótkiego (2 godziny 15 minut) audiobooka w doskonałym wykonaniu nieodżałowanego Krzysztofa Kołbasiuka.