Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika recenzja

„Pisanie to czary, woda życia, jak każdy akt twórczy. Woda nic nie kosztuje. Pijcie zatem. Pijcie i nasyćcie pragnienie”.

Nie wiem jak Wy, ale gdy byłam młodsza, marzyłam o tym, by zostać pisarką. Zawsze z łatwością przychodziło mi pisanie wypracowań na język polski i robiłam to z przyjemnością. Do tej pory zawsze pomagam rodzeństwu przy tego typu pracach. Z czasem zaczęłam pisać swoje własne teksty. Czasami były to wymyślone historie, czasami fan fiction. Wszystkie oczywiście do szuflady (może z paroma wyjątkami).
Gdy zobaczyłam książkę „Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika”, wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Nie tylko ze względu na tematykę, ale też na autora. Uwielbiam pióro Stephena Kinga, więc było dla mnie oczywiste, że przeczytam i tę pozycję.
Podchodziłam do niej z rezerwą, bo nie wiedziałam, jak King sprawdza się w takim rodzaju literatury. I mogę Was zapewnić, że robi tak samo świetną robotę, jak przy jego „normalnych” pozycjach.
Cała książka liczy jedynie trzysta stron i czyta się ją niesamowicie szybko. Nie czuć uciekających stron, co jest ważne przy tego typu literaturze. Mamy tutaj połączenie autobiografii/pamiętnika z poradnikiem jak pisać. Tych rad nie ma za dużo, więc książka nie nudzi. King świetnie żongluje przykładami z własnego życia i z całej literatury. Widać, że wie, o czym mówi.
Książka podzielona jest na kilka części. Na początek mamy życiorys, ale bez zbędnych rzeczy. Krótka, prosta historia, bo jak sam King pisze o swoim dzieciństwie „[…] przypomina zamglony horyzont, na którym od czasu do czasu pojawiają się samotne drzewa… z rodzaju tych, co to wyglądają, jakby zaraz miały chwycić cię i pożreć”.
Potem przechodzimy do właściwej części. King uczy nas jak pisać i jak nie pisać. Czego się wystrzegać, na co zwracać uwagę, jak postępować z gotowym tekstem. Całość jest okraszona niesamowitym poczuciem humoru. Autor zachęca każdego do pisania. Nawet osoby, które uważają, że nie mają talentu. Ważne, aby to nam sprawiało radość. Bo czytelnik wyczuje, kiedy robimy coś na siłę.
Następnie mamy postscriptum, kilka dodatkowych rzeczy i listę lektur, które na przestrzeni lat zachwycały Kinga. Na sam koniec dostajemy tekst Owena Kinga, który pisze o tworzeniu audiobooków dla ojca oraz wywiad Stephena Kinga i Joego Hilla, więc są to dodatkowe smaczki.
Całą książkę czyta się z wrażeniem, jakby to była pogadanka z ulubionym autorem. Dowiadujemy się mnóstwo rzeczy, nie tylko o samym autorze, ale także o jego procesie twórczym. King zdradza nam, jak powstają jego książki, skąd bierze pomysł i niekiedy wyjawia np. inne możliwe zakończenia książek.
Świetnie spędziłam przy niej czas, więc polecam ją każdemu. Nie tylko osobom, które chciałyby pisać (albo już piszą).