Gniazdo recenzja

Po paru nieudanych próbach z polskimi kryminałami sięgnąłem po sprawdzoną firmę – kolejną książkę z serii z komisarz Niną Warwiłow pióra Jędrzeja Pasierskiego. W tym tomie Nina przeniosła się z Warszawy do Gorlic i rozpoczęła pracę w tamtejszej komendzie. Liczy na spokój, a od razu trafia się jej sprawa morderstwa, w parku znaleziono zwłoki młodej kobiety, chamski prokurator Tekielski każe Ninie badać hipotezę, że ofiara była prostytutką, ale nasza komisarz nie zgadza się z tym. Wietrzy za tym morderstwem jakieś lokalne układy, których nie nie jest świadoma.

Równolegle opowiada Pasierski historię rodziny Koniarskich, rodu o dużych tradycjach w regionie. Jeden z członków rodu, Gabriel Koniarski, wybudował właśnie w Beskidzie Niskim, na dalekim zadupiu hotel czy agroturystykę nazywaną Gniazdo i zaprosił na Święta Bożego Narodzenia całą rodzinę: siostry i braci wraz z bliskimi. Do tego miejsca trafia też przypadkowo nasza pani komisarz i właśnie wtedy, co za niespodzianka, przydarza tam się morderstwo. Jednocześnie wielkie opady śniegu i mrozy odcinają Gniazdo od świata, nie ma jak dostać się do Gorlic, nie ma też zasięgu, jak na Alasce... Jedynym rozwiązaniem jest odwilż, więc rada nierada pani komisarz czeka wraz z rodziną Koniarskich na ocieplenie, a na razie nieformalnie przesłuchuje ludzi uwięzionych w Gnieździe; wypytuje przede wszystkim o tajemnice rodzinne, bo ród Koniarskich nieźle pokręcony jest.

Mamy tu historię niby z Agathy Christie – zamknięta społeczność, wiadomo, że jeden z mieszkańców musi być mordercą, zresztą potem morderstw jest więcej. Osobiście nie lubię takich kryminałów w formie szarad.

Napisane to trochę w stylu Nessera, bo historia obyczajowa, czyli dzieje rodu Koniarskich, zaczyna dominować nad intrygą kryminalną. No ale Pasierski to nie Nesser i z książki po prostu wieje nudą. Poza tym tło obyczajowe, psychologiczne czy społeczne zwyczajnie w książce nie istnieje.

W pewnym momencie znużyło mnie słuchanie audiobooka, zresztą znakomicie czytanego przez Janusza Zadurę, i przerzuciłem się na ebooka, żeby to słabe dziełko skończyć i wreszcie dowiedzieć się, kto zabił. Niemniej doczytałem do końca z dużym trudem, pokręcone losy rodziny Koniarskich zupełnie mnie nie obchodziły, nudy na pudy.

Jest to zdecydowanie najsłabsza książka Pasierskiego, jaką czytałem, mam nadzieję, że jeszcze wróci do dobrej formy.