Święto ognia recenzja

Jakub Małecki w ,,Święto ognia" pokazuje wszystkim, jak osoby z porażeniem mózgowym postrzegają świat. Ich perspektywa znacznie różni się od naszej. Często gonimy za czymś, dla nas, nieosiągalnym. Podobnie mają osoby cierpiące na tę chorobę, z ta różnicą, że dla nich są to proste rzeczy, takie jak przejście samodzielnie kilku metrów, opowiedzenie o tym, co jedli na śniadanie lub wycieczka w góry.

Powinniśmy brać przykład z takich osób, ponieważ pokazują, że mimo całego bólu i cierpienia, którego doświadczają, potrafią cieszyć się życiem. Niejednokrotnie, czytając tę książkę, miałam łzy w oczach. Zaczęłam się zastanawiać, czy ja również, potrafię się tak cieszyć z małych rzeczy. Na pewno, po jej przeczytaniu, w pewien sposób zmienię moje podejście do niektórych spraw.

Wydarzenia, mające miejsce w książce, śledzimy nie tylko z perspektywy Nastki, chorującej na ,,poroże", ale także jej ojca i siostry. Niewątpliwie, taki zabieg sprawdził się świetnie, ponieważ możemy dzięki temu zapoznać się z obrazem osób, na co dzień mierzących się z trudami tej sytuacji. Ojciec Nastki był wspaniale wykreowaną postacią. Posiadającą własne słabości, trudną historię, przepełnioną rozpaczą i bólem. Mimo swoich upadków, potrafił być świetnym ojcem dla dziewczyn.

Wzmianki dotyczące baletu, pojawiające się bardzo często w perspektywie Łucji, ubogacały historię i nadawały jej mocniejszego wydźwięku. Śledzenie jej poczynań było zarówno przyjemnością, gdy odnosiła sukcesy, jak i smutkiem i rozgoryczeniem, w przypadku nieoczekiwanych porażek. Historia Łucji dobitnie pokazuje nam, że warto walczyć o swoje marzenia. Nawet, jeśli życie rzuca nam kłody pod nogi, będziemy w stanie się podnieść i z dumnie uniesioną głową iść dalej przez życie.

Książka Jakuba Małeckiego niesie ze sobą ogromny bagaż emocjonalny. Mnóstwo smutku i cierpienia, ale znajdziemy tutaj również małe szczęścia i sukcesy, pokazujące nam, że po burzy, zawsze wyjdzie słońce. Niesamowicie poruszyła każdy zakątek mojej duszy. Z całego serca polecam!