Sny Morfeusza recenzja

Nie spotkałam się jeszcze z taką książką,która wywoływałaby we mnie tam skrajne uczucia. Nie mogłam się oderwać od niej, jednocześnie chciałam ją rzucić w kąt i jak najszybciej zapomnieć o niej. Główną bohaterką chciałam potrząsnąć by się ocknąła, za chwilę nie miałam już cierpliwości do niej i jedyne co mogłam o niej pomyśleć to "sama jesteś sobie winna"
Główną bohaterką jest Cassandra Givens, młoda niedoświadczona absolwentka architektury. Tytułowy Morfeusz to, z początku, tajemniczy mężczyzna że snów Cassandry. Gdy spotyka go na jawie, okazuje sie ze jedna rzecz się zgadza, tak samo jak w jej snach, jest znakomitym kochankiem. Morfeusz, a dokładniej Adam Mckey to arogancji i zadufany w sobie mężczyzna, który okazuje się szefem naszej bohaterki.
Myślę że historia jest dość oklepana. Między tą dwójką rogorzeje namiętny romans. Adam nie tylko w biurze jest dyktującym warunki szefem, ale również w łóżku lubi rządzić. Z każdym kolejnym zbliżeniem się do Morfeusza, Cassandra pakuje się w coraz większe problemy.
Ciężko przedstawić mi fabułę, ponieważ odczuwam ją jako dodatek do scen erotycznych,które po prostu przerzucałam. Nigdy nie czytałam tak szybko książki, ponieważ przerzucałam strony jedna za drugą. Głupota Cassandry tak mnie drażniła, że niejednokrotnie odkładałam książkę na półkę i mówiłam sobie że nie dokończę jej. Lecz wracałam, by dowiedzieć się czy ta dziewczyna w końcu się opamięta i ucieknie gdzie "pieprz rośnie". Jednak autorka nie obdarzyła Cassandry rozumem. Biorąc do ręki książkę K. N. Haner, domyślałam się że przede mną multum scen seksu, lecz w tej książce nawet fabuła kuleje, bo jej po prostu nie ma.
Może i jestem masochistką ale sięgnęłam po kolejne części z tej serii i nie zawiodłam się, nic się nie zmieniło. Cassandra nie zmądrzała a Morfeusz nie zmienił się w rycerza na białym koniu. Skromnie stwierdzę że głównej bohaterce współczuję, myślę że jej potrzeba bycia z Adamem wzięła się z braku miłości ze strony ojca. Jedynym dobrze rozpisanym bohaterem jest Tommy, poznany przypadkiem chłopak, który jest chory na białaczkę. Dla niego brnęłam dalej w tą popapraną historię, modląc się w duchu by Cassandra się opamiętała.
Co do postaci Adama nie mam aż takich objekcji jak do Cassandry. On od początku stawiał sprawę jasno, nie jest zdolny do miłości, nie wierzy w nią. Wydaje mi się, że czerpie przyjemność z upodlania kobiet i zmuszania ich do uległości. Niekiedy możemy dostrzec u niego krótkie momenty wrażliwości.
Nie wiem czy pojawią się recenzje drugiej i trzeciej części tej serii. Po prostu ta książka wywołuje we mnie tyle negatywnych emocji, że nie będę w stanie po raz kolejny siąść i przelać swoje spostrzeżenia.