Żona więźnia recenzja

Izabela, młoda Czeszka, wzdychająca i smętnie spoglądająca w siną dal, została na gospodarstwie tylko z matką i młodszym bratem. Niemcom przykazano dbać o rolników, więc jeden z miejscowych kapitanów zaczął przyprowadzać angielskich jeńców do pomocy, a wśród nich był on... Bill King! Uśmiechnięty, żartujący sobie ze wszystkiego przystojniacha. A nie! Ups, przepraszam. Był wychudzony i okazjonalnie smutny, w końcu był więźniem, a trwała wojna.

Dziwny opis? Bo dziwnie się czułam czytając tę książkę. "Żona więźnia" to w moich oczach romans, który na siłę oprawiono w historyczną ramkę. Wiem, że autorka wielokrotnie podkreślała, że to się zdarzyło naprawdę, a źródła historyczne poznała tak dogłębnie, że ma je w małym palcu, ale podała to w taki sposób, że jakoś ciężko mi było w to uwierzyć. Pierwsze skrzypce gra tu uczucie pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy nie mogą po prostu być razem, więc ich związek co rusz wystawiany jest na wiele prób. Moja ocena na pewno byłaby wyższa, gdyby mnie ten wątek romantyczny za sobą pociągnął, gdybym czuła te same emocje, które przeżywali bohaterowie. Wtedy na wszystko inne można przymknąć oko, ale no nie. Nie przekonał mnie. To wszystko zdarzyło się za szybko.

Może były takie miejsca, gdzie więźniów spuszczano z oczu, więc uciec nie było trudno, a wszyscy esesmani byli po prostu głupi, nie wiem. Może dla niektórych jeńców samowolne wyjście do dentysty, posiadanie zapasowych spodni albo paczki prezerwatyw to nie było nic niezwykłego, też nie wiem. Jednak mając w tyle głowy wspomnienia z muzeów i wycieczek do Oświęcimia, ciężko mi tę książkę potraktować poważnie. Podczas lektury miałam wrażenie, że bohaterowie "bawią się w wojnę", żeby było ciekawiej. Taką naiwność czułam na każdej stronie. Nie mam dużego doświadczenia z innymi powieściami tego typu, ale jeśli to się wpisuje w konwencję, to chyba nie chcę czytać innych.

Sama książka jest przepięknie wydana i wierzę, że niejednego czytelnika chwyci za serce, ze mną się niestety nie udało. Polecam ocenić samemu.