Żona więźnia

"Żona więźnia", świetna książka, którą czyta się z dużym zaangażowaniem. Trzeba jednak odrzucić przeświadczenie, że taka historia nie mogła się wydarzyć, chociaż autorka zamieściła notkę, że pisała powieść na podstawie prawdziwych wydarzeń i wspomnień jeńca wojennego.

Ależ to infantylna opowiastka, autorka wykreowala mdle, glupiutkie romansidelko z wojna w tle.

W 1944 roku Izabela wraz z mamą i młodszym bratem Markiem mieszka na rodzinnym gospodarstwie w Vraznem w Czechosłowacji. Jej ojciec wraz że starszym bratem walczą z czechosłowackim ruchem oporu. Pewnego dnia do pomocy na farmie zostają przydzieleni jeńcy wojenni. Jednym z nich jest Bill. Zakochują się i potajemnie pobierają, gdy jej matki akurat nie ma w mieście. Postanawiają uciec i dołączyć do jej ojca i ruchu oporu. Ze względów bezpieczeństwa Izabela obcina włosy i przebiera się za mężczyznę. Zmienia imię i udaje że jest niemową. Sprawa zaczyna się komplikować gdy zostają schwytani przez nazistowskich żołnierzy i wysłani do obozu jenieckiego. W obozie borykają się z przerażającymi warunkami życia i ciągłą obawą, że ich tajemnica zostanie odkryta. Aby spróbować zapewnić Izabeli bezpieczeństwo, Bill zwierza się małej grupie współwięźniów. Niektórzy z nich ryzykują własne życie, aby ją chronić.

„Żona więźnia” to historia zainspirowana prawdziwą wydarzeniami. Książka porwała mnie od pierwszych stron i nie mogłam się od niej oderwać. Jedynym minusem jak dla mnie jest zakończeni gdyż z chęcią dowiedziałabym się co wydążyło się po zakończeniu wojny. To zdecydowanie piękna ale i łamiąca serce książka o sile uczucia, przyjaźni, lojalności. Fantastyczne i bardzo plastyczne opisy powodują iż można wręcz poczuć to co odczuwali nasi bohaterowie. Nie jest to łatwa książka ale zdecydowanie warto po nią sięgnąć. To historia o miłości, nadziei, wytrwałości, przyjaźni , o bran...

Uwielbiam książki w których przewija się tematyka obozów jenieckich oraz wojny i tutaj zdecydowanie to dostałam i dlatego też skusiłam się na jej przeczytanie. Do tego książka, jak już na jej okładce możecie przeczytać inspirowana jest prawdziwymi wydarzeniami. Na końcu mamy dokładnie wytłumaczone przez autorkę co było jej inspiracją oraz krótka bibliografię, która pomogła jej napisać tę powieść.

Historia wydawać by się mogło nierealna i pewnie w dużej mierze tak właśnie jest, ale mimo ma w sobie to coś i pokazuje nam siłę człowieka i walkę o przetrwanie. Czeszka, którą tutaj poznamy żyła naprawdę, tak samo jak angielski jeniec - niestety ich prawdziwe imiona nie są znane, ale autorka nazwała ich w tej powieści Bill i Izabela. To właśnie oni już na pierwszych stronach tej powieści zakochują się w sobie, biorą ślub i... trafiają w niewolę. W książce jest jak już wspomniałam bardzo dużo faktów, które pozwolą nam lepiej poznać historię. Autorka pokazuje tutaj Długi Marsz, który miał miejsce w 1944 roku i podczas którego zmarło tysiące osób! Mamy również obóz jeniecki Lamsdorf, oraz kamieniołom w Supikovicach. Jak dla mnie jest to dobra książka i mi ciężko było się od niej oderwać. Uwielbiam takie historie! Ta do tego jest przepięknie wydana.

Czy jesteś w stanie przetrwać piekło w imię miłości?

1944 rok, II wojna światowa, Czechosłowacja…

Panna Izabela poznaje brytyjskiego jeńca wojennego, Billa Kinga. Ukrywają związek przed innymi, aż pewnego szalonego dnia biorą ślub. Udaje im się zbiec, niestety nie na długo. Kiedy brali ślub wszystko było w różowych barwach, niestety bardzo szybko przechodzi w głęboką czerń.

Na początku historii bardzo irytowała mnie postać Izabeli. Jej wypowiedzi, mentalność, ogólne podejście do sprawy. Toczy się wojna, uciekamy przed nazistami, ale przecież to świetna przygoda… Zgrzytały mi zęby. Bałam się, że niestety cała jej narracja będzie taka. Pomyliłam się przeogromnie.
Miałam ciary, miejscami obrzydzenie, łzy w oczach i gule w gardle do samego końca historii. Dramatyczne przeżycia, opisy okrucieństwa, brutalności, głodu, brudu, ale też przyjaźni, wsparcia, miłości, oddania. Historie fikcyjne jak zaznaczyła autorka, ale idealnie wpasowane między siebie. Każdy różny, a jednak w obliczu takiej katastrofy każdy taki sam. Czasami czytając ich błahe rozmowy, gesty błąka się uśmiech na ustach i masz wrażenie, że siedzisz obok nich i ich słuchasz. Oczywiście autorka opisała tutaj każdy rodzaj ludzi jaki się tylko dało. Jak to mówią: są ludzie i parapety, a ja bym jeszcze dodała debili – tutaj jest wszystkich po trochu. Nie jest kolorowo, każdy mógł donieść na każdego. Mamy tutaj też intrygi, kłamstwa, kradzieże, szantaże. Co może zrobić człowiek za kromkę ...

Może były takie miejsca, gdzie więźniów spuszczano z oczu, więc uciec nie było trudno, a wszyscy esesmani byli po prostu głupi, nie wiem. Może dla niektórych jeńców samowolne wyjście do dentysty, posiadanie zapasowych spodni albo paczki prezerwatyw to nie było nic niezwykłego, też nie wiem. Jednak mając w tyle głowy wspomnienia z muzeów i wycieczek do Oświęcimia, ciężko mi tę książkę potraktować poważnie. Podczas lektury miałam wrażenie, że bohaterowie "bawią się w wojnę", żeby było ciekawiej. Taką naiwność czułam na każdej stronie. Nie mam dużego doświadczenia z innymi powieściami tego typu, ale jeśli to się wpisuje w konwencję, to chyba nie chcę czytać innych.

Sama książka jest przepięknie wydana i wierzę, że niejednego czytelnika chwyci za serce, ze mną się niestety nie udało. Polecam ocenić samemu.

Pewne jest to, że ta książka trafiła w moje ręce na nieprzychylny okres. Nieprzychylna będzie również moja opinia o niej. Z całego szeregu wojennych książek ta ląduje na szarym końcu zaraz obok "Tatuażysty z Auschwitz". Ten sam poziom narracji, ta sama pusta historia, a do tego język - mocno infantylny, o naiwnym wydźwięku, nie wiem, czy to wina tłumaczenia czy rzeczywiście autorka w oryginale pokazała taki nieco dziecięcy, specyficzny styl przekazu, który absolutnie mnie nie przekonuje, a mówiąc więcej: nie pasuje do tego typu historii.
☕
Młoda Czeszka zakochuje się w angielskim jeńcu wojennym. Gdy zawierucha walk między Niemcami a ich wrogiem sprawia, iż młodzi prawdopodobnie będą musieli się rozdzielić, kobieta podejmuje decyzję. Izabela w przebraniu wyrusza wraz z mężem tam, gdzie popycha angielskich żołnierzy wróg. Obóz pracy, wielokilometrowe przemarsze, sen w mroźnych warunkach, czy poszukiwanie czegokolwiek, co nada się do jedzenia stają się codziennością żyjącej dotychczas w dostatku bohaterki.
☕
Narracja przeplata się pomiędzy relacją tytułowej żony więźnia, a opowieścią trzecioosobową. Razi mnie jednak w tego typu historiach zastosowany język (np. zamiast "ramię w ramię" występuje "ramię przy ramieniu", czy zwrot "z górki na pazurki") oraz nieco naiwne, wręcz dziecinne zachowanie głównej żeńskiej postaci. Pod tym kątem książka jest bardzo słaba i zaniża wartości, które autorka chciała przekazać. Warto jednak wspomnieć o dobrych stronach, czyli ...

Sięgając po tę pozycję spodziewałam się czegoś innego. Po opisie wydawcy mniej więcej wiedziałam, jak będzie skonstruowana fabuła, ale przyznam szczerze, że liczyłam na więcej opisów realiów obozowych. To niestety zeszło na dalszy plan, w zasadzie autorka bardzo mało poświęciła temu uwagi. Tu na piedestale stała miłość, jakże istotna w naszym życiu.
Z jednej strony to bardzo dobrze, że powstają takie książki, często oparte na prawdziwych historiach (tak było przynajmniej w tym przypadku). Nie zapominajmy, że w tamtych czasach, pomimo tego, że tak strasznych, ludzie nie zapomnieli o swoich emocjach, a niejednokrotnie właśnie miłość przytrzymywała ich przy życiu.

Książka podzielona jest na cztery części. W pierwszej można poczuć delikatny powiew radości i znikomej normalności. Główna bohaterka poznaje Billego, który przychodzi do jej gospodarstwa wraz z innymi więźniami w ramach pomocy na roli. To właśnie tu wybucha ich uczucie. Postanawiają się pobrać w sekrecie i uciec. Niestety nie mogli nacieszyć się długo swoim szczęściem, jakże niezwykłym w tamtych chwilach. Zostają schwytani i trafiają do obozu jenieckiego, później do kamieniołomów. Rzeczywistość załamuje się momentalnie. Izabela musi „skryć się” za męskimi ubraniami. Cała opowieść kończy się wyczerpującym marszem o wolność…

Z pewnością piękne było to ile Izabela i Billy poświęcili by być razem, w każdej chwili, okupionej cierpieniem, strachem, głodem i niewiadomą.

Czytając pierwsze st...

Od kiedy pamiętam uwielbiałam historie wojenne. Moi dziadkowie zadbali o to, żebym poznała ich dzieciństwo, które nie było beztroskie, było tak bardzo inne od mojego, napiętnowane przez wojnę. Szczególnie pamiętam gdy dziadek opowiadał mi, jak Niemiec dał mu pomarańcza. Taki ludzki wydawać by się mogło mały gest, a dziadek wspominając go zawsze ma w oczach łzy. Jednak nie przyszłam dziś do was, żeby opowiadać rodzinne historie. Mam wam do pokazania bardzo wartościową książkę, jaką bez wątpienia jest "Żona więźnia". Bez jakiejkolwiek chwili zawahania, gdy zobaczyłam tę książkę wiedziałam że muszę ją przeczytać, poznać kolejna historię o ludziach, dla których miłość była wszystkim, ale również stanowiła niebywałe niebezpieczeństwo. Młoda Czeszka wieśniaczka o imieniu Izabela i angielski jeniec wojenny Bill, to para która poznajemy na kartkach książki Maggie Brokes. Zakochują się w sobie, podczas prac na gospodarstwie u matki Izabelli, która przyjęła propozycję aby jeńcy wojenni pomagali im na roli. Bardzo podobało mi się, jak siła miłości pokazana jest w tym trudnym dla wszystkich czasie, oraz to z jakim narażeniem życia poświęcali się dla siebie, aby się spotkać, na chwilę dotknąć swoich dłoni, lub po ludzku spojrzeć sobie na moment w oczy. Jednak to co przeżywają w gospodarstwie, to nic co czeka ich później, gdy trafiają do obozów, maszerują i tracą najbliższych. A Izabella, kobieta w której zakochał się Bill, w imię miłości musi przeistoczyć się w mężczyznę, po pierwsze...

Oto kolejna cudna książka, która trafi chyba do mojej tabeli jako najlepsza kwietniowa książka, chyba że coś się zmieni, wtedy wam to powiem. Początki z tą książką były dla mnie trudne, ponieważ nigdy nie czytałem tego typu książki, lecz pewnego dnia, postanowiłem dołączyć się do wspólnego czytania z @sania.czyta, która recenzje wrzuciła już w marcu. Ja czytałem ją bardzo długo, ponieważ była to moja książka, którą czytałem pomiędzy innymi i czytałem ją głównie wieczorami po około 30 minut, lecz historia wciągnęła mnie bardziej, niż sobie to wyobrażałem. Autorką tej powieści jest Maggie Brookes, która jest dziennikarką i z tą książką zrobiła naprawdę dobrą robotę.

Historia tego tworu opowiada o młodej Czeszce, która mieszka sama z mamą, ponieważ jej ojciec i brat wyjechali na wojnę. Pewnego dnia do jej gospodarstwa przyjeżdżają wojenni jeńcy, których zadaniem jest pracowanie i pomaganie rodzinie w gospodarstwie. Izabela, młoda Czeszka zaczyna patrzeć na jednego z jeńców, który również patrzy się na nią i zakochują się w sobie, planują razem wspólny ślub. Dziewczyna wymyśliła plan, aby Bill uciekł z obozu Lamsdorf razem z nią i żeby wzięli ślub w pobliskim kościele. Co może pójść nie tak? Następne rozdziały potwierdzają, że Izabela dla męża skażę się na straszne męczarnie, tylko po to, by być obok niego. Nie chcę wam więcej mówić, polecam bardzo przeczytać książkę, ponieważ kolejne rozdziały są bardzo ciekawe, a i tak już za dużo powiedziałem.

...

"𝙉𝙞𝙚 𝙗𝙮ł𝙖 𝙩𝙤 𝙢𝙞ł𝙤𝙨́𝙘́ 𝙤𝙙 𝙥𝙞𝙚𝙧𝙬𝙨𝙯𝙚𝙜𝙤 𝙬𝙚𝙟𝙧𝙯𝙚𝙣𝙞𝙖 𝙖𝙣𝙞 𝙣𝙖𝙬𝙚𝙩 𝙣𝙖𝙢𝙞𝙚̨𝙩𝙣𝙤𝙨́𝙘́, 𝙘𝙤𝙨́ 𝙟𝙚𝙙𝙣𝙖𝙠, 𝙟𝙖𝙠𝙗𝙮 𝙞𝙨𝙠𝙧𝙖, 𝙥𝙧𝙯𝙚𝙨𝙠𝙤𝙘𝙯𝙮ł𝙖𝙢𝙞𝙚̨𝙙𝙯𝙮 𝙣𝙖𝙢𝙞 𝙬 𝙥𝙤𝙬𝙞𝙚𝙩𝙧𝙯𝙪, 𝙣𝙞𝙚 𝙬𝙞𝙚𝙢, 𝙢𝙤𝙯̇𝙚 𝙬𝙮𝙯𝙬𝙖𝙣𝙞𝙚 𝙧𝙯𝙪𝙘𝙤𝙣𝙚 𝙥𝙧𝙯𝙚𝙯 𝙟𝙚𝙙𝙣𝙤 𝙯 𝙣𝙖𝙨 𝙞 𝙥𝙤𝙙𝙟𝙚̨𝙩𝙚 𝙥𝙧𝙯𝙚𝙯 𝙩𝙤 𝙙𝙧𝙪𝙜𝙞𝙚".

Po dłuższej przerwie od literatury obozowej zdecydowałam się siegnąć po ''Żonę Więźnia''. Ta książka była tak niezwykłym trafem, że pisząc teraz dla Was kilka słów o tej książce mam nadal ściśnięte serce.

Nie sądziłam, że aż tak bardzo poruszy mnie ta pozycja.

Sądziłam, że wszystkie tematy wojenne są juz na tyle obcykane, że nie bedzie to aż tak wciągająca lektura.

Czytając tę powieść łzy same cisnęły mi się do oczu i nie miałam ochoty w ogóle jej odkładać.

Musiałam jednak bo nie chciałam żeby się skończyła.

I teraz czuję wewnętrzną pustkę bo ta książka wyryła się tak mocno w mojej pamięci, że na pewno nie będę mogła o niej zapomnieć przez dłuższy czas.

Nie jest to tylko piękna opowieść o miłości ale też i o przyjaźni. Czasami wydaje mi się, że rozmawiając o obozach koncentracyjnych ludzie zapominają przez jak wielki terror przechodzili Ci, którzy znaleźli się tam z tych czy innych powodów. Nie mieli nikogo komu mogli się wyżalić bo każdy był w takiej samej sytuacji, a znalezienie prawdziwego przyjaciela liczyło się z cudem.

''Żona Więźnia'' pokazuje nam, że niektóre przyjaźnie były tak zażyłe, że jeden dla drugiego był w stanie oddać swoje życie.

Oparta na prawdziwych wydarzeniach historia miłości w czasie II Wojny Światowej. Niesamowicie bolesna, trudna i druzgocząca, ale jednocześnie piękna. Pełna nadziei, wiary, odwagi, ale i bezsilności, strachu, przerażenia.

Bardzo mocno czekałam na tę historię i liczyłam, że dostarczy mi mnóstwa emocji. Tak też się stało.
Z jednej strony czułam szczęście, widząc młodych, tak bardzo zakochanych w sobie ludzi, którzy są w stanie poruszyć niebo i ziemię, by być razem. Ale z drugiej strony miałam mieszane odczucia co do decyzji, którą zdecydowali się podjąć. Bałam się. Bałam się, że przez to nagłe, być może zaślepiające uczucie zrobią coś, czego będą żałować. Coś, co przyniesie im ból. Ale przede wszystkim doprowadzi do zguby. Przecież ich miłość nie miała prawa zaistnieć...
To, co przyniósł im los w tak krótkim czasie od najpiękniejszego dnia w ich życiu, było przerażające. Z całego serca podziwiałam Billa i Izabelę za ich odwagę. Za ich walkę, wolę życia, tak prawdziwe i niemal niezniszczalne uczucie. Są w stanie zrobić wszystko, by być blisko siebie i wierzą, że tylko będąc razem uda im się przeżyć. Wstrząsające wydarzenia, niesamowity ból, głód, chłód, praca ponad własne siły. Nic nie jest w stanie ich złamać, dopóki są razem. Tylko czy uda im się wytrwać? Czy ich tajemnica nie wyjdzie na jaw? Przecież to zdaje się być niemal niemożliwe...

Najmocniej w całej tej historii zaintrygowała mnie Izabela, która z początku wydawała się nie do końca świadom...

Cześć Wam 🖐🏻

Czytacie książki oparte na prawdziwych historiach?

⭐RECENZJA⭐

Izabela poznaje wojennego jeńca, kaprala Billa Kinga. Organizuje z nim szybki ślub, tak żeby rodzina kobiety nie wiedziała o tym. Następnie podczas ucieczki zostają złapani przez nazistów. Kobieta ukrywa swoją płeć w obozie. Ciągły strach towarzyszy naszym bohaterom. Czy podołają okrucieństwu, które jest w obozie? Czy ich miłość przetrwa tę trudną próbę?
💧
„Żona więźnia” to bardzo wzruszająca powieść oparta na prawdziwej historii. Opowiada losy Izabeli, Czeszki zakochanej w brytyjskim jeńcu wojennym, Billu Kingu, ich potajemnym ślubie, ucieczce, wpadce w ręce nazistów oraz życiu w obozie pracy przymusowej. Powiem Wam, że ta lektura była dla mnie bardzo ciężka. Rzadko kiedy sięgam po taki gatunek, właśnie przez jego trudną treść. Ta książka rozwaliła mnie emocjonalnie. Nadal nie mogę się po niej pozbierać, mimo, że skończyłam ją czytać jakiś czas temu i czytałam ją z przerwami. Jest to historia pięknej miłości, chociaż wkoło trwa druga wojna światowa. Mimo tego całego okrucieństwa, mimo śmierci z powodu kul, głodu albo chorób. Czy ta powieść chwyciła mnie za serce? Tak! Ta codzienna walka o przetrwanie, ale nie tylko swoje, lecz bliskich. To codzienne cierpienie, te przeszkody, z którymi musieli mierzyć się bohaterowie. To pokazuje ogromną siłę i chęć walki o lepsze jutro, o choćby odrobinkę radości i zapomnienia. Autorka ma świetny warsztat językowy i chociaż mi ...

Jak już zapewne doskonale wiecie jestem miłośniczką ksiązek historycznych, dlatego też po "Żonę więźnia" sięgnęłam bez zastanowienia. Po prostu iwedziałam, że muszę ją przeczytać - czy się zawiodłam?

Świat Izabeli zmienia się nagle, w chwili, w której pojawia się brytyjski jeniec wojenny - Bill King. Wydawałoby się, że to miłość prosto z bajki. Szybki ślub, życie dalekie od nudy... Jednak wszystko potoczyło się zupełnie inaczej... Młodzi podczas ucieczki wpadają w ręce nazistów. Oboje trafiają do niemieckiego obozu w Lamsdorf. Izabela przebrana wtedy w mundur żołnierza skutecznie ukrywa woją płeć i świadomie skazuje się na głód i cierpienie.
Oto historia opowiadająca o młodych ludziach, którym przyszło stawić czoła niwryobrażalnym okrucieństwom wojny i którzy gotowi są zrobić wszystko, aby uchronić siebie nawzajem.

Po przeczytaniu zabrakło mi słów.. I szczerze do teraz nie wiem, jak mam wam opisać swoje emocje. Przeżywałam tę historię całą sobą. Autorka niesamowicie opisała emocje jakie towarzyszyły bohaterom podczas każdej chwili ich życia. Dzięki temu mogłam odczuć na swojej skórze ich radość, miłość, a także ogormny strach, smutek, zawiedzenie i nadzieję. Przyznaję, że wiele razy uroniłam kilka łez bądź musiałam odłożyć ksiązkę na bok na kilka godzin, bądź cały następny dzień aby móc przyswoić to co się wydarzyło, lub to co może nastąpić.
Niesamowita historia warta przeczytania - i nie ważne jest to, że jest to fikcja literacka, bo nawet w f...

"Żona więźnia" autorstwa Maggie Brookes to powieść historyczna oparta na prawdziwych wydarzeniach. Akcja rozgrywa się w trakcie Drugiej Wojny Światowej, podczas której śledzimy losy Izabeli i Billa, którzy zakochali się w sobie, potajemnie pobrali i razem przeszli piekło w imię miłości.

Czytając tą książkę przeżyłam prawdziwy rolercoster emocji. Płakałam z bohaterami, cieszyłam się razem z nimi z drobnych sukcesów, trzymałam za nich kciuki aby ta podróż skończyła się dla nich szczęśliwie.

Jednak "Żona więźnia" to nie tylko powieść o miłości, ale także o przyjaźni, oddaniu, niesamowitym poświęceniu, nadziei, a z drugiej strony także niestety o ludzkim wynaturzeniu, bezwzględności i okrucieństwie.
Postać Izabelli niesamowicie mnie inspiruje i szalenie ją podziwiam szczególnie gdy wiem, że taka osoba rzeczywiście istniała.

Temat Drugiej Wojny bardzo mnie porusza i nie potrafię sobie nawet wyobrazić co przeszli ludzie zamknięci w obozach koncentracyjnych. Między innymi z tego powodu chce dowiadywać się więcej, a takie powieści poniekąd mogą mi w tym pomóc. Wiele scen z życia ovozowego jest tutaj bardzo obrazowo opisana. Ludzie dosłownie wyzbywali się własnej godności czy chociażby wstydu, a wszystko po to żeby przetrwać.

Czytając notatkę od autorki, w której pisała o tym jak zbierała materiały do napisania książki i w ogóle skąd pojawił się pomysł jej powstania, dosłownie miałam ciarki na całym ciele. Ta pozycja wydaje się być rzetelna...