Kozioł recenzja

Po debiut pana Kowalewskiego sięgnąłem z ciekawością, bo czytałem o książce dobre opinie. Mamy do czynienia z kryminałem retro dziejącym się w Szczecinie i okolicach tuż po wojnie i w roku 1957. Od razu trzeba powiedzieć, że jest to bardzo mroczna rzecz, no bo i sprawa jest okropna: oto w 1957 r. w Szczecinie odnotowuje się kilka zgonów, których przyczyną jest okropna choroba; zapada się na nią po zjedzeniu ludzkiego mózgu. Mamy więc przypadki świadomego lub nieświadomego kanibalizmu.

Sprawę prowadzi ciekawy kwartet: pochodzący z Wilna porucznik Ugne Galant, sierżant Basia Romanowska, technik kryminalistyczny Kazimierz Wajda; milicyjną trójkę uzupełnia doktor Szymon Ferenc, badający przypadki od strony medycznej. Dosyć barwna to grupka, bo Ugne jest ciężkim alkoholikiem, a Basia bezgranicznie wierzy we władzę ludową.

Jak się rzekło, to jest bardzo mroczna rzecz, pełna szczegółowych opisów morderstw, pijaństw w paskudnych spelunkach, mordobicia i ogólnie przemocy. A Szczecin jawi się z książki jako zrujnowane miasto, w którym wszyscy chleją na potęgę i kwitnie bandyterka. Owa mroczność książki jest chyba jej największym atutem.

Z czasem robi się z tego western: oto nasza dzielna czwórka milicyjno-medyczna usiłując rozwikłać zagadkę kanibalizmu walczy, przy okazji z okropnymi ubekami stosując nie zawsze legalne metody. Niestety od pewnego momentu rzecz cała skręca mocno w stronę fantastyki. Niektóre koncepcje autora są zupełnie odjechane, na przykład prowadzący śledztwo posiadają specjalne listy podpisane przez Władysława Gomułkę, ówczesnego władcę Polski, a udzielające im wszelkich uprawnień, to już czysta fantastyka. A potem jest jeszcze gorzej: ezoteryka, tajne stowarzyszenia, diabły, itd., szanowny autor odpływa na dobre. A nasi bohaterowie tłuką esbeków, przeprawiają się przez jakieś tunele itd., po prostu Indiana Jones w Szczecinie. Komuś, kto nie zna historii PRL-u, może się to podobać, ale z realizmem owych czasów ma opowieść Kowalewskiego niewiele wspólnego. No cóż, zapowiadało się dobrze, ale skończyło słabiutko...

Jest też w książce sporo błędów formalnych: akcja razi chaotycznością, niektóre wątki autor rozpoczyna, a potem porzuca. Nie ratuje audiobooka świetna interpretacja Leszka Filipowicza.

W sumie raczej rozczarowanie.