Imperium burz recenzja

Dzięki ci bądź wielkie, za tę książkę! Nareszcie Maas nie zawiodła mnie i spełniła moje oczekiwania.

Powrót do Terrassenu dopiero się rozpoczyna, przed Aelin wyzwania, spiski i wieczne intrygi. Młoda królowa z każdym kolejnym dniem poznaje potęgę swojej magii, jednak wie, że w pojedynkę nie będzie w stanie pokonać Erowana. Potrzebuje do tego silnych sojuszników, którzy będą gotowi stawić się na jej wezwanie, kto na nie odpowie?

No, no z każdą nową częścią poziom rośnie, z czego jestem niesamowicie zadowolona. Podoba mi się to jak Sarah J. Maas się rozwija, gdyby jeszcze tylko pozbyła się swojego cringe'a to byłoby perfekcyjnie, ale, ale moi drodzy w „Imperium burz” prawie wcale go nie ma, nareszcie! Uwielbiam wielowątkowość tej książki, każda postać mnie intryguje, co jest niezwykle rzadkie. Sądzę, że dużym atutem jest tutaj właśnie możliwość czytania różnych perspektyw, chociaż zdaje sobie sprawę, że nie każdy to lubi. Mi natomiast to nie przeszkadza.

Plusuje za tym, że bohaterowie powieści się rozwijają, poznają siebie nawzajem, strasznie się tego obawiałam, jak to wyjdzie, ale na szczęście wszystko wyszło cacy. Relacja Aelin i Rowana wkracza na zupełny inny poziom, to napięcie wokół nich, coś niesamowitego! Bardzo im kibicuje ze względu na ich trudną przeszłość i przede wszystkim przyszłość. Pomimo tego, że wolałam jednak 'złego' Rowana, podoba mi się to, jak się stopniowo pod wpływem jego Ognistego Serca zmienia!

Najbardziej jednak zaintrygowali mnie równie mocno Manon i Dorian. Ich relacja składa się, z zupełnie innych przyczyń niż towarzyszka i towarzysz życia. O nie, to już oklepane jest. To, jak wykreowała ich Maas przemówiło do mnie. Spodobało mi się przede wszystkim to, że obok nich nie było tego ciągłego gadania o miłości życia, a jedynie co obydwoje do siebie czuli, to silne i niezaprzeczalne pożądanie.

Mam jednak pewien mały problem do Lorcana. Tak samo, jak w przypadku Rowana, wolałam jednak jego drugą wersję. Chociaż wiecie lubię go i takiego, i takiego, ale jednak w małym stopniu zdenerwowało mnie to, że z powodu Elide z potężnego i nieugiętego wojownika Maeve, który był gotowy zrobić dla niej wszystko, zdębiał. Jednak w samej końcówce zrozumiał swój głupi i jakże niepotrzebny błąd i szczerze go żałował. Zmienia się chłopczyna...

Ale czy naprawdę trzeba wszystkich bohaterów łączyć w pary? Ja uważam, że nie, nie każdy musi mieć tą swoją drugą połówkę.

I w końcu nadszedł czas na tą nieszczęsną i jakże smutną końcówkę. Przez to, co się tam wydarzyło, pękło mi serce na pół. Koniecznie zaraz muszę sięgnąć po „Wieżę świtu”, a następnie po samo zakończenie serii. Bardzo liczę na dalszą kontynuację piątego tomu, gdyż pojawi się w niej Chaol, który mam nadzieję, poprawi się.

„Imperium burz” zdecydowanie jest o wiele lepsze od poprzednich tomów. Szczególnie zyskuje na owej akcji, która jest bardzo ciekawa i nie da się na niej nie nudzić! Pod ogólnym względem jestem zadowolona i spełniona z piątego tomu!