Iluzja recenzja




„Życie to iluzja, nie wiesz, gliniarzu? Każdy udaje, że jest kimś innym, a do tego robi różne sztuczki, żeby inni w to uwierzyli. Twój morderca to też iluzjonista. Tak zakręcił, namieszał, zmylił tropy, zaczarował, że został nieznany.”

Ach! Co to był za kryminał – zatraciłam się i nie żałuję! Jakbym miała komuś polecić książkę, gdzie zwrot akcji goni zwrot akcji, to bym poleciła właśnie Iluzję Mieczysława Gorzki.

Tutaj wszystko jest tak misternie zaplanowane, że czytelnik nie ma szans, ani czasu (mimo że powieść ma niecałe 600 stron!) wytypować podejrzanego. Uwielbiam takie książki, uwielbiam tę książkę i przy podsumowaniu roku będzie na pewno bardzo wysoko w rankingu, o ile nie na podium.

Iluzja to drugi tom z cyklu Cienie przeszłości – ci, którzy nie czytali Martwego sadu to powinni nadrobić książkę zanim siądą do tej, bo co nieco autor zdradza z fabuły pierwszej części.

Minęły cztery lata od zdarzeń w Martwym sadzie i Marcin Zakrzewski zaczyna zastanawiać się nad odejściem w policji – nie wyszedł mu związek z Pauliną Czerny (ubolewam, bo są świetnym duetem!), do tego czuje się po ludzku wypalony. I wtedy trafia się właśnie „ta” sprawa – sprawa, która może być idealnym zwieńczeniem kariery policjanta albo sprawa, która jednak zatrzyma go w policji.

Sprawa od początku jest trudna, zagmatwana, pojawia się dużo niewiadomych, dużo podejrzanych, dużo nic nie znaczących z pozoru poszlak. W mieszkaniu znaleziono zmumifikowane ciało kobiety, która mogła nie żyć już od lat, po kolei są mordowani mężczyźni, którzy mogli mieć związek z martwą kobietą. Jak wspomniałam wyżej, tutaj zwrot akcji goni zwrot akcji i gdy już wydaje nam się, że książka zmierza ku końcowi (co jest niemożliwe, patrząc na jakim etapie czytania jesteśmy), pojawia się kolejny plot twist. Nie zawsze jestem fanką takich zagrań, bo czasem czuć, że w danej książce na siłę jest wplatany nowy wątek. Jednak w Iluzji tego nie było – tutaj każdy kolejny ślad miał cel, był też dobrze wprowadzony i stawał się całkiem oczywisty. Idealna układanka, każdy z elementów puzzli trafił na swoje miejsce.

A co z bohaterami? Komisarz Marcin Zakrzewski stał mi się jeszcze bliższy, natomiast mimo to moim faworytem jest Gotard Szawczak, znany lepiej jako Parol. Paulina Czerny wspomniała o nim, mówiąc, że ma zadatki na świetnego śledczego i nie mogę się doczekać tego, jak i czy wykaże się w kolejnym tomie. Sam Iluzjonista był o wiele ciekawszy niż morderca z pierwszego tomu. Jego motyw, jego „iluzje” zostały świetnie napisane i poprowadzone – same mylenie śledczych, podrzucanie fałszywych tropów, to naprawdę mógł być plan i zbrodnia idealna. Jednak jak się okazuje, nawet wybitny iluzjonista, czasem w trakcie występów popełnia błędy. A Marcin Zakrzewski jest mistrzem w znajdowaniu tych błędów.