Armacademix recenzja

"Dzielenie się opowieściami może czynić nas silnymi i może splatać nasze dłonie. Mówiąc, pisząc, dyskutując, tworzymy wspólną przestrzeń i tworzymy sojusze. Czasami jednak opowieści nasze przynoszą ciszę – zbyt dużo cierpienia odbiera nam mowę.

Pozostają nam ciała, splatają się dłonie, otulamy ramieniem czy podtrzymujemy prekarne nasze wspólne istnienie.

Pozostają też ciała, pakowane do plastikowych worków. Zeznania, przesłuchania, tłumy techników i podejrzenia.

I tęsknota, za nienapisanymi opowieściami”.

Bardzo lubię poezję, bo ona pozwala mi marzyć, wyjść, choć na chwilę poza sferę codziennego życia. Sięgam do niej czytając debiutantów, ale i sięgając do klasyków poezji. Wciąż jednak ją odkrywam, jako czytelnik. To jest taka sztuka słowa, która niesie ze sobą bardzo wiele. Odsłania człowieka, jego głębokie wnętrze, ale również często niewypowiedziane na głos pragnienia i potrzeby, odsłania nasze odbieranie rzeczywistości. Wiem to, nie tylko dlatego że czytam poezję, wiem też, bo ją piszę. Do mistrzów w tej dziedzinie mi daleko, ale wiele już odkryłam dzięki pisaniu. Z przyjemnością więc zgłosiłam się do naboru recenzenckiego, w którym można było się zgłosić do przeczytania tomiku Pana Oskara Szwabowskiego. I ostatnio mierzyłam się z poezją Pana Oskara. I przedstawiam poniżej kilka moich refleksji.


W tej niewielkiej książeczce znajdziecie zbiór 27 wierszy, z których każdy jest inny. Są różnej długości, dotykają innych stron życia, przyglądają mu się z różnych perspektyw. Niektóre są łatwiejsze w odczytaniu, w inne zaś zależy się zagłębić. Czasem jedno słowo potrafi nas zaprowadzić w odpowiednią stronę, innym razem jeden wiersz trzeba przeczytać kilka razy, by dojść do meritum. Trzeba go zgłębić, bo jak wiemy słowa mają moc. Szczególnie dobrze to widać, jeśli sięgamy po poezję. Myślę, że jeśli chodzi o wiersze Pana Oskara, one są niejednoznaczne i wydaje mi się, że każdy z nas może je inaczej odbierać, inaczej rozumieć. Owszem, poniekąd taka jest poezja, ale nie wszyscy takie wiersze pisać potrafią. Tomik można przeczytać szybko, jeśli ktoś w ten sposób czytać lubi, ale można też się z nim zasiedzieć i porozmyślać. Próbowałam obu opcji, obie są dobre, gdyż za każdym razem możemy odszukać coś innego. W poszczególnych wierszach, w słowach :).

Mnie autor ujął bardzo jednym wierszem Kolaż - fejsbookowa narracja (20 minut).
W nim wykorzystuje powiadomienia, a raczej reklamy, które znalazły się na Facebooku, myślę, że z jednej strony to może wydawać się bardzo, bardzo zabawne, ale z drugiej pokazuje naszą rzeczywistość, codzienność. Z każdej możliwej strony zasypuje nas cała masa informacji, reklam, produktów i wszystkiego, co tylko da się zareklamować. Jaki wniosek można z tego wyciągnąć, to już pozostawiam Wam do zinterpretowania.

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania dziękuję Wydawnictwu Oficynka.