Niegodziwi święci recenzja

Mamy dwa zwaśnione królestwa - Kalazin i Tranawię. Od setek lat głównym zajęciem zamieszkujących te państwa ludzi jest zabijanie się nawzajem. Ale w tych wojnach, potyczkach i utarczkach nie chodzi o coś tak przyziemnego, jak chęć powiększenia terytorium o te - te właśnie! - piękne żyzne czarnoziemy leżące na zachodzie. Nie.
To wojna w imię bogów! A więc święta.
I na ile mogę się rozeznać, to chodzi w niej o to, że Tranawia w bogów nie wierzy (jak śmią, heretycy i odszczepieńcy!), a Kalazin aż świętością ocieka i wolę bogów spełnia. I wiecie, z tą wolą jest tak, że skoro Kalazini bogów mają, a Tranawianie nie, to musi być równowaga w przyrodzie i bogowie do Tranawii też wejść muszą.
Bo nie godzi się żyć inaczej. No.

Narzędziem w boskich rękach jest młodziutka Nadia, która jako dziecię została podrzucona przez matkę do monastyru. ,,Moje młode zostało wybrane przez bogów, nie podam nazwiska, żegnajcie.'' Dość szybko okazuje się, że matka dziewczyny nie ściemniała chcąc się pozbyć nadprogramowego dziecka z domu - Nadia zostaje rozpoznana jako pierwsza od wielu, wielu lat kleryczka obdarzona przez bogów mocą.
A skoro bogowie obdarzają, to i przemawiają. Nadia w głowie słyszy nie tyle ich szepty, co wręcz głosy i kłótnie. Jej patronką (jakżeby inaczej) jest mroczna bogini Marzenija. Marzenija to istota wymagająca bezwarunkowego posłuszeństwa i - jak się szybko przekonamy - lubiąca krew i mord. No ale, czego się nie robi z boskim przyzwoleniem, prawda?

W każdym razie, Nadia, jako dziewczyna obdarzona naprawdę niezwykłą atencją ze strony bogów (bo wiecie, ,,normalni'' ludzie rozmawiali z jednym bóstwem, a ona słucha całego panteonu) jest strzeżona i szkolona w monastyrze znajdującym się wysoko w górach Baikkle. I w tym momencie na scenę wkracza arcyksiążę Serefin.
Bóg taktyki, utalentowany mag krwi, człowiek, który więcej czasu spędził na froncie, niż w pałacu (w przeciwieństwie do ojca), a mimo to nie stracił empatycznego podejścia do swoich wymęczonych wojną poddanych. Jedyną rzeczą, której Serefin nie potrafi, jest picie alkoholu. I utrzymanie dobrych stosunków z ojcem. I dworska etykieta. I... no jakby się nad tym dobrze zastanowić, to ten biedny Serefin tylko w wojaczce jest dobry.

Spotykamy również Malachiasza - nasz czarujący czarny charakter, który poszukuje odkupienia i chce za wszelką cenę zakończyć wojnę. Ku chwale ogółu! No bo wszyscy na niej cierpią, prawda? Prawda. Tylko ścieżki, którymi Malachiasz podąża są dość dyskusyjne. Ale o tym więcej w książce.


,,Niegodziwi święci'' mają w sobie wszystko to, co w dobrym young adult powinno się pojawić. Jest silna postać kobieca. Jest dwóch facetów. Jeden z nich jest zły ale dobry, a drugi dobry ale zły. Jest zakazana miłość. Jest magia, walka i krew. Jest napięcie, jest szybko poprowadzona fabuła, jest sympatyczna (z tą sympatycznością to przesadzam zważywszy na uniwersum ,,Niegodziwych świętych'' ale myślę, że zrozumiecie o co mi chodzi) odskocznia od rzeczywistości. No i w dodatku całość została napisana w taki sposób, że książkę można czytać w tramwaju, na przystanku, podczas gotowania i w zasadzie kiedy tylko najdzie nas ochota. Nie jest to bowiem jakoś szczególnie wymagająca lektura.
No to hej, czemu tylko ocena dobra?
Bo jeśli (jak ja) oczekiwaliście słowiańskiego klimatu, to otrzymaliście zamiast niego cios ruskością w twarz. Pod tym względem poczułam się rozczarowana.
Bo jeśli już ktoś (jak autorka) interesuje się ,,słowiańskimi legendami, podaniami i różnego rodzaju tekstami historycznymi'' to powinien wiedzieć, że ikon się nie maluje. Ergo: sławna Probka Wilenowa nie mogła namalować ikony. Ikony się pisze. W ogóle za ten błąd powinnam odjąć jeszcze jedną gwiazdkę, ale nie będę tak małostkowa.
Bo widać, że jest to debiut. Niektóre fragmenty w książce były naciągane (boh, kto robi z szesnastolatka generała?), niektóre fragmenty powtarzały się do znudzenia (powinnam go pocałować? nie powinnam? rany, pocałowałam go! i to było takie super! ale on jest wrogiem! powinnam go jednak zabić...), życiorysy świętych otwierające każdy rozdział były bez sensu, a życie dworskie - jego niuanse i uszczypliwości - zostało sprowadzone w zasadzie do jednego zebrania, jednej kolacji i kilku pompatycznych stwierdzeń, że to taka ciężka gra pozorów jest.
Mimo tego, mając na uwadze zakończenie (które może i było nieco zbyt napuszone ale...), myślę, że w kolejnych tomach serii Emily A.Duncan pójdzie pod tym względem lepiej.
A jeśli się mylę, to będę na posterunku, żeby Was o tym uprzedzić.





*Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl