Dom Maynarda recenzja

W dziecięcej, cytowanej tu rymowance "Humpty Dumpty na murze siadł. Humpty Dumpty z wysoka spadł. I wszyscy konni i wszyscy dworzanie. Złożyć do kupy nie byli go w stanie."
Ja, Ty, Austin Fletcher - wszyscy składamy się ze szkiełek witraża, który rozsypany, może złożyć się w zupełnie nowy obraz lub w ten sam, lecz nagle dziwnie pokraczny i daleki od tego co nosimy w pamięci.

Na plecach Austina jadą do Maine traumy wietnamskiego strachu i modne powroty do korzeni. Korzeni, które jak pisze w posłowiu Grady Hendrix, niekoniecznie są nasze i niekoniecznie chcą, byśmy z nimi łączyli nowy pot i łzy. Co do krwi... zdania są podzielone.

Mały, niepozorny domek, niemal po dach zakopany w śniegu kryje przeszłe ukochanie dwojga mieszkańców - kobiety oskarżonej o czary i miłośnika Thoreau, dla którego los wyznaczył koniec w wietnamskiej pomyłce. To po nim Austin dziedziczy dom i wszystko, co ten dom stanowi.

Nie duchy i skrzypienie mebli, nie rozmowy ze zmarłym przyjacielem czy przedziwne rodzeństwo przemierzające na sankach sto pagórków kreują grozę "Domu Maynarda". Przerażająca jest droga ku szaleństwu, niepewność jawy i snu, świadomość nieświadomości, realność myśli i majaków.
Granica, której nie ma kłóci się z umysłem trzeźwo myślącego , młodego mężczyzny. Nie wierzy w duchy i je widuje, nie boi się wiedźmiego drzewa i spiera się z tym pozbawionym cienia, skamieniałym pniem, nie wierzy w czary i gusła a kocha namiętnie dziewczynę - ni kobietę, ni dziecko jak z "Lolity" Nubokowa.

Cała ta opowieść jest jak zamglony, schizofreniczny sen. Dom jak z hipisowskich marzeń o ucieczce od cywilizacji snuje nocami przedziwne opowieści. Z deski schodzą słowa byłych mieszkańców, otwiera się rana żałoby po przyjacielu, wyje w myślach stres pourazowy.

Nim powstał "Dom Maynarda", Herman Raucher pisał głównie scenariusze i to piękno wyobraźni, malowania scenografii wylewa się z każdej strony. Dialogi skrzą się humorem a moje serce pęka z radości na widok kolejnych odniesień do wszystkiego co amerykańskie - od postaci wzorowanych na Pielgrzymach po, przeżywające wtedy rozkwit, reality shows.
Przypisy tłumacza poszerzają wiedzę a ilustracje mamią spokojem krajobrazu. Koniec jest gwałtowny, niewiarygodny a moja wyobraźnia prosi o dodatkowy czas. Na pogoń kapelusza, na wisielczy taniec śmierci, na wiedźmie "raz-dwa-trzy".

Jeśli czytać grozę to taką, która kapie szaleństwem. Rozlew krwi, rozerwane członki są niczym wobec obrazu rozpadu i finału, który burzy wszelki spokój i każde przypuszczenie. A jeśli domu nie ma? A jeśli nie ma Austina ani Maynarda? A jeśli Ara nie istnieje a śnieg pali się zielonym płomieniem? A jeśli pociąg jedzie pętlą przez ten sam czas i miejsce znowu i znowu i znowu? A jeśli umieramy by w pełni żyć? A jeśli to dom żyje, nie my???
Polecam bardzo gorąco!

Pani_Ka Czyta

Ps. Wspomnieć trzeba:
Wydawnictwo Vesper za niebywałe przeżycie.
Tłumacza Macieja Wacława za miód na serce amerykofilki.
Pracę ilustratora Macieja Kamudy - za fenomenalną powściągliwość.