Zostań dla mnie recenzja

To już czwarty, a zarazem ostatni tom serii o braciach Arrowood – tym razem poznajemy Jacoba, który jest aktorem i dość niechętnie wraca na pół roku do rodzinnego Sugarloaf. Poznaje tam Brennę, która mieszka z dwójką dzieci i nie może się otrząsnąć po śmierci męża. Ona pragnie stabilizacji – on robi karierę w Hollywood. Czy będzie im pisane szczęśliwe zakończenie? Przekonajcie się sami!

Wiecie co? Szczerze mówiąc już trochę odczuwam przesyt historią braci. O ile pierwszy i drugi tom mnie wręcz zachwyciły, trzeci był w porządku, tak tego czwartego już miałam trochę dosyć. O bohaterach to już nie wspomnę, ze zaczęłam się trochę gubić, bo nazbierało się ich trochę i już momentami zapominałam które dziecko było od której pary. Nie lubię, kiedy w powieści pojawia się tak dużo bohaterów, a tutaj mamy w sumie kumulację postaci ze wszystkich poprzednich części. Narzekałam też w duchu, kiedy przytrafiła się scena, że Brenna z dzieciakami ogląda film, a tu się okazuje, że w tym filmie akurat gra Jacob! Poza tym ciągłe nawiązania do jego filmów sprawiały, że odniosłam wrażenie, jakby główny bohater tej części grał we wszystkim. Zabrakło mi tu jakiegoś urozmaicenia. A co do samego Jacoba to miałam nadzieję, że okaże się być choć trochę lalusiem, a tymczasem był panem idealnym. Na tle innych braci wypada jakoś tak słabo, nawet trochę papierowo, bo on po prostu nie ma wad.

Żeby nie było jednak, że tylko narzekam, to powiem, że książka ma swoje plusy, których nie sposób pominąć. Szybko się ją czyta, to na pewno! Dzieciaki Brenny od razu wzbudziły moją sympatię. Między wierszami też mamy obraz rodziny skrzywdzonej przez ojca, który stawiał pracę na pierwszym miejscu, a dopiero potem rodzinę. Zastanawiam się w sumie, czy między Lukiem a Brenną w ogóle była miłość, czy tylko przywiązanie. To już pozostawiam każdemu do indywidualnej oceny, niemniej jednak był to dla mnie ciekawy wątek, Brenny i jej poprzedniego małżeństwa właśnie. No i dochodzi do tego radzenie sobie z żałobą, wątpliwości Brenny co do wiązania się po raz kolejny. Niemniej jednak wątek romantyczny między nią a Jacobem rozwinął się dość szybko. A w międzyczasie musiała też spaść bomba – wydarzenie, które wstrząsnęło bohaterami i podkręciło trochę akcję. Plus wcześniej, przy czytaniu poprzednich części, umknął mi taki szczegół, że każdy z braci miał swoją własną „prawdę” na temat strzały, które w dzieciństwie powtarzała im mama – do tej pory miałam wrażenie, że to było to jedno takie motto dla całej czwórki braci, a tu okazuje się, że nie! Jacob na przykład miał „Jeśli usuniesz połowę lotki, wypuszczona strzała skręci”. To też ciekawy wątek, przewijający się przez wszystkie części.

Wielu osobom podobał się każdy z tomów, mi jednak ten najmniej przypadł do gustu. Zachęcam Was jednak do poznania historii braci Arrowood na własną rękę – są to historie przyjemne, na jeden, dwa wieczory tak naprawdę.