Hawksmoor recenzja

W roku 1718 parlament brytyjski uchwalił ustawę o wzniesieniu siedmiu nowych kościołów parafialnych w Londynie i w Westminsterze. Zadanie to Królewski Urząd Prac w Scotland Yardzie powierzył architektowi Nicholasowi Dayerowi. Nikt ze współpracowników nie zdawał sobie sprawy z tego, że Dayer nie jest chrześcijaninem, lecz wyznawcą starożytnej wiary głoszącej, że "ten, który stworzył świat jest również twórcą śmierci, a gniewu złych duchów uniknąć można tylko czynieniem zła". Wznosząc kościoły Dayer służy jednocześnie swojej religii.
Londyn, II połowa XX w. - na budowach kościołów dochodzi do serii tajemniczych morderstw. Śledztwo w tej sprawie prowadzi detektyw Scotland Yardu Hawksmoor - współczesne alter ego Nicholasa Dayera.
Streszczenie tej książki jest równie trudne jak jej czytanie - brak tu spójnej fabuły, narracja pełna jest dygresji a zdarzenia nie zawsze ze sobą powiązane.
Do zalet powieści niewątpliwie należy klimat - ciężki i mroczny, typowy dla powieści gotyckiej (choć Hawksmoora do nurtu powieści gotyckiej raczej bym nie zaliczyła) oraz wysoki poziom literacki. W sumie Hawksmoor nie jest typowym horrorem, ale też nie jest typowym przedstawicielem jakiegokolwiek innego gatunku powieści. Miłośników prozy nastrojowej, pełnej tajemnic i zbrodni powieść może zauroczyć - pod warunkiem wszakże, że nie przeszkadza im, że tajemnice do końca pozostaną niewyjaśnione. Jednak zwolennikom tradycyjnej narracji, wartkiej akcji, "efektów specjalnych" oraz jasnych i konkretnych zakończeń - raczej odradzam.