Hashtag recenzja

Czytanie tej książki wywołało u mnie naprawdę skrajne emocje. To pierwsza książka, którą przeczytałam z pod pióra Remigiusza Mroza, chociaż do jego twórczości zbierałam się dość długo i mozolnie. 
Powiem szczerze - ta książka jest dziwna, ale po raz pierwszy poczułam coś takiego czytając książkę.
Podczas lektury książki Hashtag po raz pierwszy w życiu poczułam tak głęboką i nieskrywaną nienawiść do bohaterów. Zarówno główna bohaterka, którą autor chciał chyba przedstawić jako biedną, małą sierotkę, jak też drugi bohater - oboje wywołali u mnie tak silną nienawiść, że aż polubiłam sposób pisania Mroza (i sięgnęłam po jego inne książki).
W mojej ocenie jest to książka, którą czyta się lekko, przekazuje jakąś wiedzę i ogólnie prowadzi czytelnika przez pasmo zagadek i tajemnic, ale... 
Ale wielkie zwracanie uwagi na tusze głównej bohaterki jest tak bardzo miłe jak uderzanie doniczką. Szanuje Mroza za umiejętność wodzenia czytelnika za nos, za lekkość pióra, ale bez przesady. Osoby otyłe raczej nie ubolewają nad swoim losem na każdym możliwym kroku, nie są jak owce we mgle w nocy, a mam wrażenie, że główną bohaterkę właśnie w ten sposób autor przedstawia. 
Drugoplanowy przewijający się bohater to chłopak głównej bohaterki. Miałam ochotę go zabić i pewnie moja wyobraźnia zrobiła to na milion różnych powodów i chodź książkę tą skończyłam dłuższy czas temu, nadal pamiętam ulgę. Ulgę, że się skończyła, bo chociaż była wciągająca i byłam ciekawa każdej kolejnej strony, to nienawiść jaką we mnie wzbudziła była co najmniej niezwykła, a na pewno dziwna, jeśli chodzi o uczucia, którymi darzę książki.
Czy poleciłabym ją komukolwiek? Tak, każdemu, kto chce razem ze mną zabić wszystkich trzech bohaterów w myślach. Nie zabił ich morderca? Nie ma sprawy zrobię to za niego i to na 200 różnych sposobów. 
Co jest w tym najlepsze, to książkę tą niewątpliwie będę pamiętać długo (może nie do końca życia, ale długo). I to tylko z tego powodu, że wywołała u mnie tak silnie nienawistne emocje...