Miecz przeznaczenia recenzja

Jak łatwo jest powiedzieć, czy wmówić sobie, że wydarzenia, które nas spotykają się wytworem przypadku. Jak łatwo jest odrzucić pewną możliwość tego, że to mogło być zaplanowane - to spotkanie, to wydarzenie, to co nas spotkało. Zaplanowane nie przez nas samych, a przez siły wyższe - przeznaczone nam. 
Kolejna seria opowiadań o Rivskim wiedźminie udowadnia nam jaką siłę ma prawdziwa przyjaźń, a także co to znaczy być komuś przeznaczonym. Momentami zaskakuje, trzyma w napięciu i chociaż wewnętrznie mówisz: nie, to nie mogło się stać, to i tak jesteś ciekaw kolejnej linijki tekstu, kolejnej strony, kolejnego rozdziału. Prawdziwie wciągająca, z opisami otoczenia, które tworzą barwne obrazy w głowie czytającego. Niezwykle rozczulająca, chociaż nie wiem czy to dobre słowo, w przypadku opowieści o Geralcie - twardym, nieczułym wiedźminie. 
Niezwykle igra ze sztampowym, czy szablonowym myśleniem, a autor droczy się z nami pozwalając naszej wyobraźni podróżować w odległe zakątki wiedźmińskiego świata. Każda myśl, która przelatuje nam w głowie podczas czytania książki, twierdząca, że wie co się stanie, kilka linijek dalej jest wrzucana między bajki, a cała wiedźmińska historia, z papieru przelewa się do głowy i wyobraźni czytelnika.