Halt. Zapiski z domu trzeźwienia recenzja

Alkohol służy niejednokrotnie łagodzeniu samotności, bólu, cierpienia, podniesieniu poczucia wartości. Zdaje się, że reguluje emocje. Zapominamy. Procenty choć przez chwilę przynoszą ulgę. Jakie to złudne. Tak łatwo się zagubić.
Osoby, które chcą wyzwolić się z choroby alkoholowej mają przed sobą ciężkiego przeciwnika. Każdego dnia rozpoczynają walkę. Wytrzeźwieć jest łatwo, problem tkwi w utrzymaniu abstynencji.

Proces trzeźwienia w niepowtarzalny sposób opisał Jakub Zając w książce "Halt. Zapiski z domu trzeźwienia". To swoisty dziennik, osobiste przeżycia i spostrzeżenia autora. Jego droga jaką przeszedł oraz walka o lepszą przyszłość. Coś, co dla niektórych jest nieosiągalne.
Czytamy o emocjach, upadku, sięgnięciu dna, lękach, planach. Poznajemy małe a jednocześnie wielkie historie ludzi uzależnionych, bo autor opisuje nie tylko siebie.

Świetny styl. Czasami wręcz poetycki obraz, co daje wieloznaczność treści. Wierzcie mi, można się zauroczyć i zatracić w tym jak przedstawia przeżycia. Dzięki temu, wkraczamy w umysł uzależnionych. Książkę pomimo, że trochę chaotyczna, bo opisuje wiele, czyta się rewelacyjnie. Przecież to z chaosu rodzi się porządek i tkwi w tym jakaś metoda.
Doskonała pozycja dla wszystkich, którzy chcą poznać co się dzieje z psychiką człowieka uwikłanego w ten nałóg, jak i dla tych co się zmagają z chorobą. To autentyczny przekaz. Przestroga, że alkohol nie rozwiązuje problemów tylko je nasila, a zarazem nadzieja. Książka mocna. Trudna.
Opis procesu wyjścia z nałogu poprzez użycie metafor, w sposób doskonały i dobranych idealnie cytatów tworzy perfekcyjną całość. To nie tylko suchy zapis etapu trzeźwienia. To również osobiste emocje. Wewnętrzna przemiana i walka ze sobą. Demony przeszłości mogą dać o sobie znać w każdej chwili, a rzeczywistość może już nie być nigdy taka sama.
Takie osobiste historie są mi szczególnie bliskie. Historie o bólu tworzą płaszczyznę, w której inni mogą znaleźć pocieszenie. Ból jednej osoby ma sens, gdy przynosi ukojenie i ulgę innej.
Na koniec cytat, choć ma znikome znaczenie w kontekście całej tej historii, ale mnie urzekł.

"Bliscy ludzie są ciepli i smaczni".

Rozpłynęłam się.

To była uczta. Jakubie pisz. Pisz więcej. Chcę to czytać.
Gorąco polecam!

"Niech ta tkanina alkoholowej opowieści, ten wielki zawomitowany i zmięty dywan fabuł, te haftowane wódką monologi śmierdzą nam zawsze przestrogą trzewi wołających każdej bezsennej i samotnej nocy. Chcę czuć głód alkoholowy, chcę, żeby chciało mi się pić, żeby mnie ciągnęło, szarpało, darło do chlania, tylko w ten sposób może uda mi się dzisiaj nie napić"