Paderborn recenzja

Po przeczytaniu powieści o Piotrze Langerze należało szybko doczytać tę część historii dziejących się w “prawniczym uniwersum” stworzonym przez Remigiusza Mroza. Dlatego też nie odkładałam na długo zabranie się za książkę “Paderborn”.
Jak w poprzedniej części głównymi bohaterami tej powieści są: Olgierd Paderborn i Karolina Siarkowska, a Langer oraz Nina Pokora pojawiają się bardziej drugoplanowo. Autor wprowadził za to dodatkową postać Rzeźnika znad Odry.
Olgierda obserwujemy jako ojca, który stara się przejść do porządku dziennego nad faktem, że jego syn spotyka się chłopakami. Robi co może by reagować naturalnie na sytuację, w jakiej się znalazł i nie wychodzić na hipokrytę. Jednocześnie prokurator stara się wspierać swoją byłą żonę, której praca spowodowała głęboką traumę.
Padre zajmuje się pracą w prokuraturze i stara się walczyć o świat bez zwyrodnialców. Jego przyjaźń z prokurator Siarkowską bardzo się rozwija. Spotykają się na kawie. Rozmawiają o życiu prywatnym. Wspierają się. Kiedy jego nowa przełożona zabiera go na miejsce zbrodni przypisane nieuchwytnemu Rzeźnikowi znad Odry wszystko, co do tej pory jakoś się układało, zaczyna się komplikować.
Karolina Siarkowska stawia kolejny krok w swojej karierze podporządkowanej złapaniu, skazaniu i osadzeniu w więzieniu Piotra Langera. Porzuca pracę w Prokuraturze Krajowej, by rozpocząć pracę w trochę innym miejscu. Kiedy znalezione zostają zwłoki kolejnej ofiary Rzeźnika, rusza do pracy pełną parą. Jej poczucie sprawiedliwości i chęć złapania zbrodniarzy, każą jej działać.
Kobieta stara się mieć otwartą głowę i nie odrzucać niczego co mogłoby pomóc zrozumieć postępowanie sprawcy seryjnych zbrodni. Jest gotowa wysłuchać najbardziej zwariowanych teorii, jeśli tylko będą w stanie pomóc w zakończeniu jej głównej misji.
Między dwójką prokuratorów wyraźnie iskrzy. Jednocześnie oboje zachowują się bardzo nierozsądnie, jak na dorosłe osoby, które były już w jakichś związkach. Szczególnie bawi niezdecydowanie Olgierda, którego zachowanie wydaje się na poziomie niepewnego siebie nastolatka. Chociaż może nie ma się czemu dziwić, przecież stan zakochania potrafi ogłupić ludzi do tego stopnia, że są w stanie ignorować widoczne wady obiektu swoich westchnień. Bardzo kibicuję relacji między tą dwójką bohaterów.
Nina Pokora chyba ma pecha do wpadania w łapy seryjnych. Kiedy kobieta wpada na trop Rzeźnika, postanawia nim ruszyć. Niestety dla niej okazuje się, że nie ma szczęścia i jej życiu zagraża śmiertelne niebezpieczeństwo. Policjantka z CBŚ staje się kolejnym obiektem “badań” dla mordercy. Zamiast go złapać, może stać się kolejną z “instalacji”, jaką ten zostawi w pobliżu rzeki.
Czy przetrwa? Czy zostanie uratowana? Jak to przeżycie wpłynie na nią? Jak to wszystko się skończy?
Piotr Langer pojawia się tylko na momenty w powieści. Z jednej strony stara się namówić Paderborna i Siarkowską do współpracy, z drugiej — nie jest w stanie powstrzymać się od zabawy nimi. W tej części wychodzi z niego egoista i zazdrośnik, który nie jest w stanie przyjąć do wiadomości tego, że ktoś inny może dotknąć czegoś, co on uważa za własność. Tym bardziej ktoś, komu wydaje się, że jest mu równy lub nawet od niego lepszy.
Rzeźnik znad Odry zbrodniarz, który przypisuje znaczenie astrologii. Wiedza, którą uznaje za ważną, ale niedocenianą. Od tego, co powiedzą mu gwiazdy, uzależnia popełnianie swoich okrutnych czynów. Nie ma krztyny współczucia, dla osób, które trafiają w jego ręce, za to czuje się urażony podszyciem się pod niego przez Piotra Langera. Doprowadza to do konfrontacji, która nie może się skończyć dla nikogo dobrze.
Autor kolejny raz kreuje przerażający obraz ludzkiego zła. Czytając o tym, można się przerazić. Jednocześnie charaktery i podejście do życia dwójki prokuratorów napawają optymizmem, że nie ze wszystkimi jest tak źle.
Zawarty w książce wątek astrologiczny jest naprawdę ciekawy. Każdy z nas chciałby poznać swoją przyszłość. Dowiedzieć się, kiedy jest czas na podejmowanie ważnych decyzji. Czasem nawet chciałoby się móc na jakąś “siłę wyższą” przerzucić odpowiedzialność za całość naszego postępowania. Jednak bez względu na to powinniśmy przede wszystkim potrafić uznać swoją odpowiedzialność za czyny, które wykonujemy.
“Paderborn” to kolejna powieść, w której obraz ludzkiego okrucieństwa przejmuje swoją wielkością. Kiedy czytałam tę powieść, zastanawiałam się, jak można być tak strasznie pozbawionym empatii, by skazywać innych na tak niewyobrażalne cierpienie. Zakończenie dylogii było dla mnie pewnym happy endem, bo obie złe osoby zostają ukarane, ale pozostała we mnie pewna groza, że ludzie mogą się tak zachowywać.
Fabuła książki odsłania przed czytającymi czym kierować może się ktoś taki jak Rzeźnik znad Odry. Zaś smaczki dotyczące astrologii są bardzo ciekawe. I w tym przypadku czytając, pragniemy potwierdzenia, że sprawiedliwość triumfuje w naszym świecie. Na szczęście dla nas, zawsze jest na to nadzieja.
Jeśli lubicie książki Remigiusza Mroza i czytaliście poprzednią część, to tę musicie koniecznie przeczytać. Polecam :)