Gwiazd naszych wina recenzja

Czasami znajduje się książkę, która potrafi wstrząsnąć człowiekiem, wprawić w zachwyt i sprawić, że wróci się do niej jeszcze wiele razy. To bardzo rzadke zjawisko i do tej pory, mimo, że „pochłaniam” ogromne ilości książek, spotkałam się z czymś takim jedynie kilkukrotnie. Powieść Johna Greena, stosunkowo niedawno odkrytego w Polsce amerykańskiego pisarza sprawiła, że po przeczytaniu powieści „Gwiazd naszych wina” na e-czytniku, następnego dnia zakupiłam ją w najbliższym Empiku.

Szesnastoletnia Hazel choruje na raka tarczycy. Kiedy jej rodzina stwierdza, że całodzienne oglądanie telewizji i niewychodzenie z domu podchodzi pod depresję, Hazel zaczyna chodzić na cotygodniową grupę wsparcia. Poznaje tam Gusa – chłopaka, któremu rak (kostniomięsak) pozostawił protezę prawej nogi. Ważną rolę w powieści odgrywa ulubiona książka Hazel – „Cios udręki”, którą „zaraża” również Gusa, i która ma fundamentalne znaczenie dla bohaterów.

„Gwiazd naszych winę” buduje przede wszystkim przępiękny język, z którym niezwykle rzadko mamy do czynienia. Dosłownie cała książka jest ogromnym cytatem. Dialog jest prowadzony wartko, ironicznie i piekielnie inteligentnie, tak, że czytanie sprawia czystą przyjemność. Podobnie bohaterowie (zwłaszcza Augustus) są charyzatyczni i co ciekawe, podchodzą w zupełnie inny sposób, zdystansowany do tematu śmierci, który jak wiemy, jest tematem dosyć drażliwym.

Powieść Johna Greena zrobiła na mnie wrażenie, jakiego dawno nie doznałam zwłaszcza, kiedy mowa o literaturze młodzieżowej. Niemniej sądzę, że książka nie jest adresowana tylko do nastolatków – każdy powinien po nią sięgnąć. Jako ciekawostkę dodam, że w czerwcu br. do kin wejdzie film o tym samym tytule. Nie jestem jednak pewna, czego się po nim spodziewać – oczywiście cieszy mnie to, ale obawiam się, że nie odda w pełni fantastycznego klimatu książki.